وحشی بافقی (غزلیات)/هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد

by وحشی بافقی

	هرگز به غرض عشق من آلوده نگردد			چشمم به کف پای کسی سوده نگردد
	آلوده نیم چون دگران این هنرم هست			کز صحبت من هیچکس آلوده نگردد
	پروانه‌ام و عادت من سوختن خویش			تا پاک نسوزم دلم آسوده نگردد
	با بلهوس از پاکی دامان تو گفتم			تا باز به دنبال تو بیهوده نگردد
	وحشی ز غمش جان تو فرسود عجب نیست			جانست نه سنگست که فرسوده نگردد