| | | | | | |
| |
ره عقل جز پیچ بر پیچ نیست |
|
بر عارفان[۱] جز خدا هیچ نیست |
|
| |
توان گفتن این با حقایق شناس[۲] |
|
ولی خرده گیرند اهل قیاس |
|
| |
که پس[۳] آسمان و زمین چیستند[۴] |
|
بنی آدم و دام و دد کیستند[۵] |
|
| |
پسندیده پرسیدی ای هوشمند |
|
بگویم گر آید جوابت پسند |
|
| |
که[۶] هامون و دریا و کوه و فلک |
|
پری و آدمیزاد و دیو و ملک |
|
| |
همه هرچه هستند از آن کمترند |
|
که با هستیش نام هستی برند |
|
| |
عظیمست پیش تو دریا بموج |
|
بلندست خورشید تابان باوج |
|
| |
ولی اهل صورت کجا پی[۷] برند |
|
که ارباب معنی بملکی درند |
|
| |
که گر آفتابست یک ذره نیست |
|
و گر هفت دریاست یکقطره نیست |
|
| |
چو سلطان عزت علم بر کشد |
|
جهان سر بجیب عدم درکشد |
|
