| | | | | | |
| |
خبر داری ای استخوانی[۱] قفس |
|
که جان تو مرغیست نامش نفس |
|
| |
چو مرغ از قفس رفت و بگسست قید |
|
دگر ره نگردد بسعی تو صید |
|
| |
نگه دار فرصت که عالم دمیست |
|
دمی پیش دانا به از عالمیست |
|
| |
سکندر که بر عالمی حکم داشت |
|
در آندم که بگذشت و عالم[۲] گذاشت |
|
| |
میسر نبودش کزو عالمی |
|
ستانند و مهلت دهندش دمی |
|
| |
برفتند و هرکس درود آنچه کشت |
|
نماند بجز نام نیکو و زشت |
|
| |
چرا دل برین کاروانگه نهیم |
|
که یاران برفتند و ما بر رهیم |
|
| |
پس از ما همین گل دهد بوستان |
|
نشینند با یکدگر دوستان |
|
| |
دل اندر دلارام دنیا مبند |
|
که ننشست با کس که دل بر نکند |
|
| |
چو در خاکدان لحد خفت مرد |
|
قیامت بیفشاند از موی گرد |
|
| |
سر از جیب غلفلت برآور کنون |
|
که فردا نماند بحسرت نگون[۳] |
|
| |
نه چون خواهی آمد بشیراز در |
|
سر و تن بشویی ز گرد سفر |
|
| |
پس ای خاکسار گنه عنقریب |
|
سفر کرد خواهی بشهری غریب[۴] |
|
| |
بران از دو سرچشمهٔ دیده جوی |
|
ور آلایشی داری[۵] از خود بشوی |
|
