کلیات سعدی/مواعظ/رفتی و صدهزار دلت دست در رکیب

by سعدی

ط

در وداع شاه جهان سعدبن ابی‌بکر^[۱]

	رفتی و صد هزار دلت دست در رکیب			ای جان اهل دل که تواند ز جان[۲] شکیب؟
	گوئی که احتمال کند مدتی[۳] فراق			آنرا که یکنفس نبود طاقت عتیب
	تا همچو آفتاب برآئی دگر ز شرق[۴]			ما جمله دیده بر ره و انگشت بر حسیب
	از دست قاصدی که کتابی بمن[۵] رسد			در پای قاصد افتم و بر سر نهم کتیب
	چون دیگران ز دل نروی گر روی ز چشم			کاندر میان جانی و از دیده در حجیب
	امید روز وصل دل خلق میدهد			ورنه فراق خون بچکانیدی از نهیب
	در بوستانسرای تو بعد از تو کی شود[۶]			خندان انار و، تازه به و، سرخ روی سیب؟
	این عید متفق نشود خلق را نشاط			عید آنکه بر رسیدنت آذین[۷] کنند و زیب
	این طلعت خجسته که با تست غم مدار			کاقبال یاورت بود اندر فراز و شیب
	همراه تست خاطر سعدی بحکم آنک			خلق خوشت چو گفتهٔ سعدیست دلفریب
	تأیید و نصرت و ظفرت باد همعنان			هر بامداد و شب که نهی پای در رکیب

---

1. این عنوان در یک نسخه است که بعبارت نقل شد.
2. ز تو.
3. مدت، شدت.
4. ز شوق.
5. کتابت بما.
6. بود.
7. چندانکه بر رسیدنش آئین، از بسکه بر رسیدنت آئین.