| | | | | | |
|
چو سه روز بگذشت و شد راست باد |
|
به کشتی نشستند و رفتند شاد |
|
|
به دریا و خشکی ز کشتی کشان |
|
هر آن کس که داد از شگفتی نشان |
|
|
برفتند سیصد هزاران فزون |
|
بدیدند از جانور گونه گون |
|
|
چه برسان پرّنده و چارپای |
|
چه هم گونه دیو مردم نمای |
|
|
یکی را سه رو ، پای و چنگل هزار |
|
یکی بهره را سر دو و چشم چار |
|
|
یکی را دُم ماهی و چنگ شیر |
|
دهان از بَرِ سینه و چشم زیر |
|
|
یکی را تن اسپ و خرطوم پیل |
|
رخش لعل و اندام همرنگ نیل |
|
|
یکی را سر گاو و یشک نهنگ |
|
یکی را تن مردم و شاخ رنگ |
|
|
همه زین نشان گونه گون جانور |
|
نمودند در آب با یکدگر |
|
|
چنین تا کُهی کآن نه بس دور بود |
|
سَر مرز او نزد فیصور بود |
|