| | | | | | |
| |
دو هفته خوش و شاد بگذاشتند |
|
وز آن جا سپه باز برگاشتند |
|
| |
رسیدند نزد جزیری فراز |
|
همه خار و خاره نشیب و فراز |
|
| |
ز هر سو درو مار چون خیل مور |
|
زمین شوره ، آبش همه تلخ و شور |
|
| |
در آن شوره خرّم یکی گلستان |
|
گلش هر یک از نیکوی دلستان |
|
| |
تو گفتی که رضوان ز باغ بهشت |
|
ز هر گل کجا یافت آن جا بکشت |
|
| |
در آن گلستان چشمه ای روشن آب |
|
خوش آبی به بویندگی چون گلاب |
|
| |
به گرد سپهدار مهراج گفت |
|
که این چشمه دارد شگفتی نهفت |
|
| |
بفرمود تا چادری پیش اوی |
|
ببردند پُر ز آن گل مشکبوی |
|
| |
کشیدند از افراز آن چشمه باز |
|
همان گه زد آن چشمه جوش از فراز |
|
| |
ز جوشش سبک آتشی بر فروخت |
|
بسوزید گل پاک و ، چادر نسوخت |
|
| |
سپهدار از آن کار پرسید چند |
|
که هست ایزدی یا طلسمست و بند |
|
| |
بدو گفت مهراج کاندر جهان |
|
نداند درستی کسی این نهان |
|
| |
کز آب آتش از چه فروزد همی |
|
رهد چادر و گل بسوزد همی |
|
| |
بدان چشمه ژرف هم در شتاب |
|
شدند آشنا بر کسان زیر آب |
|
| |
بگشتند و جستند هر سو پدید |
|
کس از روی نیرنگ چیزی ندید |
|
