| | | | | | |
|
اگر در حیز گیتی کمالست |
|
ز آثار کمالالدین خالست |
|
|
جهان محمدت محمود صدری |
|
که بر مسند جهانی از رجالست |
|
|
کمالی یافت عالم زو که با او |
|
جز اندر بحر و کان نقصان محالست |
|
|
ز بیم بخشش متواریانند |
|
که دایم با تو از ایشان وصالست |
|
|
یکی در حقهی قعر بحارست |
|
یکی در صرهی جوف جبالست |
|
|
به عهد او که دادیم باد عهدش |
|
کمینه ثروت آمال مالست |
|
|
طمع کی گربه در انبان فروشد |
|
که بخل امروز با سگ در جوالست |
|
|
چنان رسم سال از دهر برداشت |
|
که پنداری زبان حرص لالست |
|
|
سال ار میکند او میکند بس |
|
سالی کان هم از بهر سالست |
|
|
نخوانم کلک او را نال از این پس |
|
که دریای نوالست آن نه نالست |
|
|
مثال چرخ و خاک بارگاهش |
|
حدیث تشنه و آب زلالست |
|
|
چو گردونست قدرش نه که آنجا |
|
نهایات جنوبست و شمالست |
|
|
بحمدالله نه زان جنس است قدرش |
|
که در ذاتش نهایت را مجالست |
|
|
چو خورشید است رایش نه که او را |
|
خللهای کسوفست و وبالست |
|
|
معاذالله نه زان نوعست رایش |
|
که او را در اثر تغییر حالست |
|
|
خداوندا بگو لبیک هرچند |
|
که بر خلقان خداوندی وبالست |
|
|
تو آنی کز پی فرمان جزمت |
|
میان چرخ را جوزا دوالست |
|
|
کرشمهی همت تست آنکه دایم |
|
ز گیتی التفاتش را ملالست |
|
|
من ار گویم ثنا ورنه تو دانی |
|
صبا را کمترین داعی نهالست |
|
|
ز نیکو گفت حالش بینیاز است |
|
کسی را کاسمان نیکو سگالست |
|
|
علو سدهی مدح تو آن نیست |
|
که با آن فکرتی را پر و بالست |
|
|
کسی چون در سخن گنجد که مدحش |
|
نه در اندازهی وهم و خیالست |
|
|
خود ادراک تو بر خاطر حرامست |
|
گرفتم شعر من سحر حلالست |
|
|
کمالت چون تناندر نطق ندهد |
|
چه جای حرف و صوت و قیل و قالست |
|
|
ترا گردون سفال آید ز رتبت |
|
اگر چند اندر اقصای کمالست |
|
|
مرا از طبع سنگین آنچه زاید |
|
صدای اصطکاک آن سفالست |
|
|
پس آن بهتر که خاموشی گزینم |
|
که اینجا از من این خیر الخصالست |
|
|
الا تا سال و مه را در گذشتن |
|
بد اختر در قیاس نیک فالست |
|
|
بداختر خصم و نیکوفال بادی |
|
همی تاکون دور ماه و سالست |
|
|
هلالی را که بر گردون نسبت |
|
ز تو امید صد جاه و جلالست |
|
|
ز دوران در تزاید باد نورش |
|
الا تا بر فلک بدر و هلالست |
|