| | | | | | |
|
ای بارگاه صاحب عادل خود این منم |
|
کز قربت تو لاف زمین بوس میزنم |
|
|
تا دامن بساط ترا بوسه دادهام |
|
بر جیب چرخ میسپرد پای دامنم |
|
|
تا پای بر مساکن صحنت نهادهام |
|
پیوسته با تجلی طورست مسکنم |
|
|
با برکهی تو رای نباشد به کوثرم |
|
با روضهی تو یاد نیاید ز گلشنم |
|
|
دور از سعادت تو درین روزها دلم |
|
کز دوری بساط تو خون بود در تنم |
|
|
با جان دلشکسته که در عهد من مباد |
|
گر عهد خدمت تو همه عمرم بشکنم |
|
|
میگفت بیبساط همایون چگونهای |
|
گفتا چنان که دانی جانی همی کنم |
|
|
لیکن ز هجر خدمت میمون صاحبست |
|
نی از فراق بارگهش اشک و شیونم |
|
|
آن دوستکام خواجهی دنیا کز اعتقاد |
|
بیبندگیش دشمن خویش و چه دشمنم |
|
|
ای صدر آفرینش از اقبال آفرینت |
|
با طبع پر لطیفه چو دریا و معدنم |
|
|
با این همه کمال تو در هر مباحثه |
|
آن لکنتم دهد که تو پنداری الکنم |
|
|
زایندگی خاطر آبستنم چه سود |
|
چون از نتیجهی خلف اینجا سترونم |
|
|
از روز روشن و شب تیره نهفتهاند |
|
اندازهی کمال تو وین هست روشنم |
|
|
چون تیر فکرتم به نشانه نمیرسد |
|
معذور باشم ار سپر عجز بفکنم |
|
|
با جان من اگرنه هوای ترا رگیست |
|
خون خشکباد در رگ جان همچو روینم |
|
|
یک جوز صدق کم نکنم در هوای تو |
|
تا برنچیند مرغ اجل همچو ارزنم |
|
|
چون نی شکر همه کمرم بندگیت را |
|
آزاد چند باشم نه سرو و سوسنم |
|
|
در خرمن قبول تو کاهی اگر شوم |
|
گردون برد به کاهکشان کاه خرمنم |
|
|
ور سایهی عنایت تو بر سرم فتد |
|
خورشید و مه به تهنیت آید به روزنم |
|
|
زین پیش با عنا چو می و شیر داشتی |
|
دستان آب و روغن ایام توسنم |
|
|
وامروز در حمایت جاهت به خدمتی |
|
اندر چراغ میکند از بیم روغنم |
|
|
در بوستان مجلس لهو ار ز خارجی |
|
چون در میان سرو و سمن سیروراسنم |
|
|
با باد در لطافت ازین پس مری کنم |
|
گر خاک درگه تو بماند نشیمنم |
|
|
از کیمیای خدمت تو زرکان شوم |
|
گرچه کنون به منزلت زنگ آهنم |
|
|
در نظم این قصیده که فتوی همی دهد |
|
ابیات او به صدق مباهات کردنم |
|
|
در نظم این قصیده چه گر درج کردهام |
|
یعنی حدیث خویش کزینسان و زان فنم |
|
|
گر از سر مدیح تو اندر گذشتهام |
|
زین صد هزار خون معانی به گردنم |
|
|
تو برتر از ثنای منی لاجرم سخن |
|
همچون لعاب پیله به خود بر همی تنم |
|
|
وصف تو آن چنانکه تویی هیچکس نگفت |
|
من کیستم چه دانم آخر نه من منم |
|
|
وین در زمین عافیت اعقاب خویش را |
|
تخمیست کز برای شرف میپراکنم |
|
|
تا گردباد را نبود آن مکان که او |
|
گوید که من به منصب باران بهمنم |
|
|
باد از مکان و منصب تو هرکه در وجود |
|
در منصبی که باشد گوید ممکنم |
|