| | | | | | |
| |
ای بر اعدا و اولیا پیروز |
|
در مکافات این و آن‌شب و روز |
|
| |
بر یکی جود فایضت غالب |
|
وز دگر جاه قاهرت کین‌توز |
|
| |
بذل نزدیک همت تو چو وام |
|
کرمت وام تو ز شکر اندوز |
|
| |
داده بی‌میل و کرده بی‌کینه |
|
دور این مایه‌ساز صورت‌سوز |
|
| |
قالب دوستانت را دل شیر |
|
حال دشمنانت را سگ و یوز |
|
| |
ای بحق هر دو تصرف تو |
|
مالک هر دوی بدر و بدفوز |
|
| |
زانکه اقبال خویش را دیدم |
|
با رخ دلگشای جان‌افروز |
|
| |
گفتمش هان چگونه داری حال |
|
زیراین ورطه تاب حادثه‌سوز |
|
| |
گفت ویحک خبر نداری تو |
|
که بگو بازگشت آخر گوز |
|
| |
حدثان کرد رای پای‌افزار |
|
آسمان گشت مرغ دست‌آموز |
|
| |
شب محنت به آخر آمد و شد |
|
شب من روز و روز من نوروز |
|
| |
روزم از روز بهترست اکنون |
|
از مراعات شمس دین بهروز |
|
| |
باد عمرش چو جاه روز افزون |
|
عمر اعداش عمر روز سپوز |
|
| |
حاسدانش همیشه سرگردان |
|
غم بر ایشان ز بخت بد فیروز |
|
| |
وقت بر آبریز سبلتشان |
|
آنکه گویند صوفیانش گوز |
|
| |
جاودان از فلک خطابش این |
|
کای بر اعداد و اولیا پیروز |
|
