| | | | | | |
|
ای بر سر کتاب ترا منصب شاهی |
|
منشی فلک داده بر این قول گواهی |
|
|
جاه تو و اقطاع جهان یوسف و زندان |
|
ذات تو و تجویف فلک یونس و ماهی |
|
|
ناخورده مسیر قلمت وهن توقف |
|
نادیده نظام سخنت ننگ تناهی |
|
|
نفس تو نفیس است در آن مرتبه کو هست |
|
بل نسخهی ماهیت اشیاست کماهی |
|
|
زلف خط مشکین تو یک حلقه ندارد |
|
بیرایحهی خاصه ز اسرار الهی |
|
|
با جذبهی نوک قلم کاهربایت |
|
پذرفته هیولای سخن صورت کاهی |
|
|
چون رایت سلطان ضمیر تو بجنبد |
|
تقدیر براند به اثر بر چو سپاهی |
|
|
خصم ار به کمال تو تبشه نکند به |
|
خضرای دمن میچهکند مهر گیاهی |
|
|
معلوم شد از عارضهی تو که کسی نیست |
|
بر چرخ سراسیمه مگر مخطی و ساهی |
|
|
خوش باش که سیاره بر احرار نهد بند |
|
یاد آر ز سیاره و از یوسف چاهی |
|
|
گفتی که مرا رشته چو در جنس تکسر |
|
گم کرد سر رشتهی صحبت ز تباهی |
|
|
بودند بر من همه اصحاب مناصب |
|
وز جنس شما تا که به اصحاب ملاهی |
|
|
الا تو و دانی که زیانیت نبودی |
|
از پرسش من بنده نه مالی و نه جاهی |
|
|
بالله که به جان خدمت میمون تو خواهم |
|
وز لطف تو دانم که مرا نیز تو خواهی |
|
|
لیکن ز وجود و عدم من چه گشاید |
|
گر باشم و گر نه نه فزایی و نه کاهی |
|
|
ای رای تو آن روز که از غیرت او صبح |
|
هر روز ز نو جامه بدرد ز پگاهی |
|
|
من چون رسم اندر شب حرمان به تو آخر |
|
تا ضد سپیدی بود ای خواجه سیاهی |
|
|
تا از ستم انصاف پناهیست چنان باد |
|
حال تو که در عمر به غیری نه پناهی |
|
|
لایق به کمال تو همین دید که تا حشر |
|
کی بر سر کتاب ترا منصب شاهی |
|