| | | | | | |
|
ای به شاهی ز همه شاهان فرد |
|
مشتری طلعت و مریخ نبرد |
|
|
آسمان مثل تو نادیده به خواب |
|
مجلس و معرکه را مردم و مرد |
|
|
بر جهان ای ز جهان جاه تو بیش |
|
همتت سایه از آن سان گسترد |
|
|
که در آن سایه کنون مادر شاخ |
|
همه بیخار همی زاید ورد |
|
|
با رهت کان نه به اندازهی ماست |
|
با هوای تو کز او نیست گزرد |
|
|
بر توان آمدن از دریا خشک |
|
بر توان خاستن از دوزخ سرد |
|
|
باست ار سوی معادن نگرد |
|
لعل را روی چو زر گردد زرد |
|
|
مسرع حکم تو صد بار فزون |
|
چرخ را گفته بود کز ره برد |
|
|
گرنه از عشق نگینت بودی |
|
زانگبین موم کجا گشتی فرد |
|
|
ای به جایی که کشد خاک درت |
|
دامن اندر فلک باد نورد |
|
|
مدتی بود که میکرد خراب |
|
کشور شخص مرا والی درد |
|
|
من محنت زده در ششدر عجز |
|
بیبرون شو شده چون مهرهی نرد |
|
|
تا یکی روز که در بردن جان |
|
تن بیزور مرا میآزرد |
|
|
وارد حضرت عالی برسید |
|
چون درآمد ز درم بردابرد |
|
|
ناسگالیده از آن سان بگریخت |
|
که تو هم نرسیدیش به گرد |
|
|
بنده را پرسش جانپرور تو |
|
شربتی داد که چون بنده بخورد |
|
|
جان نو داد تنش را حالی |
|
وان به غارت شده را باز آورد |
|
|
پس از این در کنف خدمت تو |
|
زندگانی بدو جان خواهد کرد |
|
|
تا که بر گرد زمین میگردد |
|
کرهی گنبد دولابی گرد |
|
|
در جهان داری و ملکت بخشی |
|
چو سکندر همه آفاق بگرد |
|