| | | | | | |
| |
ای به گوهر تا به آدم پادشاه |
|
در پناه اعتقادت ملک شاه |
|
| |
ستر میمونت حریم ایزدست |
|
کاندرو جز کبریا را نیست راه |
|
| |
از سیاست آسمان بندد تتق |
|
گرچه در اندیشه‌سازی بارگاه |
|
| |
ناوک عصمت بدوزد چشم روز |
|
گر کند در سایه‌ی چترت نگاه |
|
| |
پیش مهدت چاوشان بیرون کنند |
|
آفتاب و سایه را از شاهراه |
|
| |
بر امید آنکه از روی قبول |
|
رفعت چتر تو یابد جرم ماه |
|
| |
پوشد اندر عرصه‌گاه هر خسوف |
|
کسوتی چون کسوت چترت سیاه |
|
| |
آسمان سرگشته کی ماندی اگر |
|
با ثبات دولتت کردی پناه |
|
| |
گر وجود تو نبودی در حساب |
|
آفرینش نامدی الا تباه |
|
| |
گر کسی انکار این دعوی کند |
|
حق تعالی هست آگاه و گواه |
|
| |
قدر ملکت کی شناسد چرخ دون |
|
شکر جودت کی گذارد دهر داه |
|
| |
منصب احمد چه داند کنج غار |
|
قیمت یوسف چه داند قعر چاه |
|
| |
بوی اخلاقت بروم ار بگذرد |
|
در حجاب جاودان ماند گناه |
|
| |
نسبت از صدق تو دارد در هدی |
|
صبح صادق زان همی خیزد پگاه |
|
| |
گوهر افراسیاب از جاه تو |
|
راند بر تقدیم آدم آب و جاه |
|
| |
خاک ترکستان ز بهر خدمتت |
|
با گهر زاید همی مردم گیاه |
|
| |
خون کانها کینه‌ی دستت بریخت |
|
می‌چگویم کون شد بی‌دستگاه |
|
| |
از تعجب هر زمان گوید سخا |
|
اینت دریا دست و کان دل پادشاه |
|
| |
ای ز عدل سرخ‌رویت تا ابد |
|
کهربا را روی زرد از هجر کاه |
|
| |
عدل تو نقش ستم چونان ببرد |
|
کز جهان برخاست رسم دادخواه |
|
| |
تا که دارد خسرو سیارگان |
|
در اقالیم فلک ز انجم سپاه |
|
| |
در سپاهت بر سر هر بنده‌ای |
|
از شرف سیاره‌ای بادا کلاه |
|
| |
تارک گردونت اندر پایمال |
|
ابلق ایامت اندر پایگاه |
|
| |
سایه‌ی سلطان که ظل ایزدست |
|
بر سر این سروری بیگاه و گاه |
|
| |
بخت روزافزون و حزمت شب‌روت |
|
جاودان دولت‌فزای و خصم کاه |
|
