| | | | | | |
|
ای ترا گشته مسخر حشم دیو و پری |
|
کوش تا آب سلیمان پیمبر نبری |
|
|
زانکه در نسبت ملک تو که باقی بادا |
|
هست امروز همان رتبت پیغامبری |
|
|
تویی آن سایهی یزدان که شب چتر تو کرد |
|
آنکه در سایهی او روز ستم شد سپری |
|
|
نامهی فتح تو سیاره به آفاق برد |
|
که بشارت بر فتح تو نشاید بشری |
|
|
خسروا قاعدهی ملک چنان میفکنی |
|
ملکا جادهی انصاف چنان میسپری |
|
|
که بدین سدهی ناموس فریدون بکنی |
|
که بدان پردهی آواز کسری بدری |
|
|
تو که صد سد سکندر کنی از گرد سپاه |
|
خویشتن را سزد ار صد چو سکندر شمری |
|
|
ای موازی نظر رای ترا نقش قدر |
|
چه عجب ناقد اسرار قضا و قدری |
|
|
رای اعلای ترا کشف شود حالت بلخ |
|
گر برحمت سوی آباد و خرابش نگری |
|
|
در زوایاش همه طایفهای منقطعند |
|
بوده خواهان تو عمری به دعای سحری |
|
|
تو سلیمانی و این طایفه موران ضعیف |
|
همه از خانه برون و همه از دانه بری |
|
|
ظاهر و باطن ایشان همه پای ملخ است |
|
چو شود کز سر پای ملخی درگذری |
|