| | | | | | |
|
ای ترک می بیار که عیدست و بهمنست |
|
غایب مشو نه نوبت بازی و برزنست |
|
|
ایام خز و خرگه گرمست و زین سبب |
|
خرگاه آسمان همه در خز ادکنست |
|
|
خالی مدار خرمن آتش ز دود عود |
|
تا در چمن ز بیضهی کافور خرمنست |
|
|
آن عهد نیست آنکه ز الوان گل چمن |
|
گفتی که کارگاه حریر ملونست |
|
|
سلطان دی به لشکر صرصر جهان بکند |
|
بینی که جور لشکر دی چون جهان کنست |
|
|
در خفیه گرنه عزم خروجست باغ را |
|
چون آبگیرها همه پر تیغ و جوشنست |
|
|
نفس نباتی ار به عزبخانه باز شد |
|
عیبش مکن که مادر بستان سترونست |
|
|
باد صبا که فحل بنات نبات بود |
|
مردم گیاه شد که نه مردست و نه زنست |
|
|
از جوش نشو دیگ نما تا فرو نشست |
|
از دود تیره بر سر گیتی نهنبنست |
|
|
در باغ برکه رقص تموج نمیکند |
|
بیچاره برکه را چه دل رقص کردنست |
|
|
کز دست دی چو دشمن دستور مدتیست |
|
کز پای تا به سر همه دربند آهنست |
|
|
صدری که دایم از پی تفویض کسب ملک |
|
خاک درش ملوک جهان را نشیمنست |
|
|
آن پادشا نشان که ز تمکین کلک اوست |
|
هر پادشا که بر سر ملکی ممکنست |
|
|
آن کز نهیب تف سموم سیاستش |
|
خون در عروق فتنه ز خشکی چوروینست |
|
|
هر آیتی که آمده در شان کبریاست |
|
اندر میان ناصیهی او مبینست |
|
|
آن قبه قدر اوست که بر اوج سقف او |
|
خورشید عنکبوت زوایاء روزنست |
|
|
وان قلعه جاه اوست که گویی سپهر و مهر |
|
در منجنیق برجش سنگ فلاخنست |
|
|
جبر رکاب امر و عنان نفاذ او |
|
زان دام که در ریاضت گردون توسنست |
|
|
خورشید سرفکنده و مه خویشتن شناس |
|
مریخ نرم گردن و کیوان فروتنست |
|
|
آنجا که کر و فر شبیخون قهر اوست |
|
نصرت سلاحدار و نگهبان مکمنست |
|
|
کلکش چه قایلست که صاحبقران نطق |
|
یعنی که نفس ناطقه در جنبش الکنست |
|
|
صوت صریر معجزش از روی خاصیت |
|
در قوت خیال چنان صورت افکنست |
|
|
کاکنون مزاج جذر اصم در محاورات |
|
ده گوش و ده زبان چو بنفشه است و سوسنست |
|
|
ای صاحبی که نظم جهان را بساط تو |
|
چون آفتاب و روز جهان را معینست |
|
|
در شرع ملک آیت فرمان تست و بس |
|
نصی که بیتکلف برهان مبرهنست |
|
|
در نسبت ممالک جاه تو ملک کون |
|
نه کاخ و هفت مشعله و چار گلخنست |
|
|
در آستین دهر چه غث و سمین نهاد |
|
دست قضا که آن نه ترا گرد دامنست |
|
|
از جوف چرخ پر نشود دست همتت |
|
سیمرغ همت تو نه چو مرغان ارزنست |
|
|
آن ابر دست تست که خاشاک سیل او |
|
تاریخ عهد آذر و نیسان و بهمنست |
|
|
برداشت رسم موکب باران و کوس رعد |
|
وین مختصر نمونه کنون اشک و شیونست |
|
|
تنگست بر تو سکنهی گیتی ز کبریات |
|
در جنب کبریاء تو این خود چه مسکنست |
|
|
وین طرفهتر که هست بر اعدات نیز تنگ |
|
پس چاه یوسف است اگر چاه بیژنست |
|
|
خود در جهان که با تو دو سر شد چو ریسمان |
|
کاکنون همه جهان نه برو چشم سوزنست |
|
|
ترف عدو ترش نشود زانکه بخت او |
|
گاویست نیک شیر ولیکن لگدزنست |
|
|
دشمن گریزگاه فنا زان به دست کرد |
|
کاینجا بدیده بود که با جانش دشمنست |
|
|
صدرا مرا به قوت جاه تو خاطریست |
|
کاندر ازای فکرت او برق کودنست |
|
|
وانجا که در معانی مدحت بکاومش |
|
گویی جهازخانهی دریا و معدنست |
|
|
گویند مردمان که بدش هست و نیک هست |
|
آری نه سنگ و چوب همه لعل و چندنست |
|
|
در بوستان گفتهی من گرچه جای جای |
|
با سرو و یاسمین مثلا سیر و راسنست |
|
|
در حیز زمانه شتر گربها بسیست |
|
گیتی نه یک طبیعت و گردون نه یک فنست |
|
|
با این همه چو بنگری از شیوهای شعر |
|
اکنون به اتفاق بهین شیوهی منست |
|
|
باری مراست شعر من، از هر صفت که هست |
|
گر نامرتبست و گر نامدونست |
|
|
کس دانم از اکابر گردنکشان نظم |
|
کورا صریح خون دو دیوان به گردنست |
|
|
ناجلوهگاه عارض روزست و زلف شب |
|
این تیره گل که لازم این سبز گلشنست |
|
|
دور زمانه لازم عهد تو باد ازآنک |
|
ازتست روز هرکه در این عهد روشنست |
|
|
وین آبگینه خانهی گردون که روز و شب |
|
از شعلهای آتش الوان مزینست |
|
|
بادا چراغوارهی فراش جاه تو |
|
تا هیچ در فتیلهی خورشید روغنست |
|