| | | | | | |
|
ای رفته به فرخی و فیروزی |
|
باز آمده در ضمان بهروزی |
|
|
بر لالهی رمح و سبزهی خنجر |
|
در باغ مصاف کرده نوروزی |
|
|
چون تیر نهاده کار عالم را |
|
یک ساعت در کمان تو گوزی |
|
|
تو ناصر دینی و ازین معنی |
|
یزدان همه نصرتت کند روزی |
|
|
در حمله درندهای و دوزنده |
|
صف میدری و جگر همی دوزی |
|
|
پروانه سمندر ظفر باشد |
|
چون مشعلهی سنان بیفروزی |
|
|
فرزین بنهی به طرح رستم را |
|
آنجا که به لعب اسب کینتوزی |
|
|
صد شه به پیاده پی براندازد |
|
آنرا که تو بازیی بیاموزی |
|
|
میساز به اختیار من بنده |
|
تا خرمن فتنها همی سوزی |
|
|
ای روز مخالفانت شب گشته |
|
می خور به مراد خود شبانروزی |
|
|
ای کرده ز تیغت فلک تحاشی |
|
فتحت ز حشم نصرت از حواشی |
|
|
پیروزی و شاهی ترا مسلم |
|
بر جملهی آفاق بیتحاشی |
|
|
در بندگی تو سپهر و ارکان |
|
یکسان شده از روی خواجه تاشی |
|
|
هندوی تو یعنی که جرم کیوان |
|
بهرام فلک را وثاق باشی |
|
|
پیشانی شیر فلک خراشد |
|
روباه درت آسمان خراشی |
|
|
از سایهی رایت زمانه پوشی |
|
وز دامن همت ستاره پاشی |
|
|
گر هندسهی مدح تو نبودی |
|
قادر که شدی بر سخن تراشی |
|
|
ای روز جهان از تو عید دولت |
|
آن روز مبادا که تو نباشی |
|