| | | | | | |
|
ای شمس دین و شمس فلک آسمان تو |
|
ای صدر ملک و صدر جهان آستان تو |
|
|
ای چرخ پست همبر رای رفیع تو |
|
وی ابر زفت همبر بذل بنان تو |
|
|
آرام خاک تابع پای رکاب تست |
|
تعجیل باد والهی دست و عنان تو |
|
|
اسباب دهر دادهی دست سخای تو |
|
اشکال عقل سخرهی کشف و بیان تو |
|
|
ذات مقدس تو جهانیست از کمال |
|
یک جزو نیست کل کمال از جهان تو |
|
|
گر لامکان روا بودی جای هیچکس |
|
از قدر و از مکان تو بودی مکان تو |
|
|
ور بر قضا روان شودی امر هیچکس |
|
راه قضا ببستی امر روان تو |
|
|
رازی که از زمانه نهان داشت آسمان |
|
راند در این زمانه همی بر زبان تو |
|
|
گر با زمانه کلک تو گوید که در زمین |
|
منظور کیست حکم قضا گوید آن تو |
|
|
اسرار عالمش به حقیقت شود یقین |
|
هرکو کند مطالعهی لوح گمان تو |
|
|
مریخ رابه خنجر تو سرزنش کند |
|
گر دیدهی سپهر ببیند سنان تو |
|
|
شکل هلال و بدر ز تاثیر شمس نیست |
|
این هست عکس جام تو وان ظل خوان تو |
|
|
جوزا به پیش طالع سعدت کمر ببست |
|
چون دست تو شده است مگر بر میان تو |
|
|
واندر مراتب هنر ابنای ملک را |
|
آیین وسان دگر شد از آیین وسان تو |
|
|
بر ذروهی وجود رساند خدنگ خویش |
|
شست شهاب اگر به کف آرد کمان تو |
|
|
تا شاخ را ز باد صبا تربیت بود |
|
بیخ فنا برآمده از بوستان تو |
|