| | | | | | |
|
ای ملک بهین رکن ترا کلک وزیرست |
|
کلکی که فلک قدرت و سیاره مسیرست |
|
|
کلکیست که در نظم جهان خاصه ممالک |
|
تا عدل و ستم هست بشیرست و نذیرست |
|
|
کلکی که بخواند به صریر آنچه نویسد |
|
وین سهلترین معجز آن کلک و صریرست |
|
|
منسوج لعابش چه نسیجست کزو ملک |
|
یکسر همه بر صورت فردوس و سعیرست |
|
|
اقوال خرد بشنود و راز ببیند |
|
زین روی یقین شد که سمیعست و بصیرست |
|
|
در رجم شیاطین ممالک چو شهابیست |
|
کاندر سر او مایهی صد چرخ اثیرست |
|
|
اشک حدثان هیات او شاخ بقم کرد |
|
هرچند به رخ زردتر از برگ زریرست |
|
|
بازیست که صیدش همه مرغان دماغند |
|
شاخیست که بارش همه مضمون ضمیرست |
|
|
چون موج ستم اوج کند کشتی نوحست |
|
چون گرد بلا نشو کند ابر مطیرست |
|
|
ابریست کزو کشت امل تازه و سبزست |
|
تیریست کزوکار جهان راست چو تیرست |
|
|
نی نی چو به حق درنگری شاخ نباتیست |
|
بس پیر و چو اطفال هنوزش غم شیرست |
|
|
این مرتبه زان یافت که در نظم ممالک |
|
جایش سر انگشت گهربار وزیرست |
|
|
دستور خداوند خراسان که خراسان |
|
در نسبت یکروزه ایادیش حقیرست |
|
|
آن صدر و جلال وزرا کز وزرا هست |
|
چونان که ز انجم مثلا بدر منیرست |
|
|
هم طاعت او حرز وضیع است و شریفست |
|
هم خدمت او حصن صغیرست و کبیرست |
|
|
با ابر کفش حاملهی ابر عقیمست |
|
با بحر دلش واسطهی بحر غدیرست |
|
|
جاهش نه به اندازهی بالا و نشیب است |
|
جودش نه به معیار قلیل است و کثیرست |
|
|
عفوش ز پی عذر شود عذر نیوشان |
|
حلمش به گه عفو چنان عذرپذیرست |
|
|
قهرش به دم خصم شود معرکهجویان |
|
عزمش به گه قهر چنان گمشده گیرست |
|
|
کو خواجه کمالی که همی لاف علی زد |
|
باری عمری کو به هنر صد چو مجیرست |
|
|
ای بار خدایی که ز رای تو جهان را |
|
آن صبح برآمد که ز خورشید گزیرست |
|
|
انگشت اشارت به کمالت نرسد زانک |
|
از پایهی او هرچه نه قدر تو قصیرست |
|
|
در ملک کمال تو همه چیز بیابند |
|
آن چیز که آن نیست ترا عیب و نظیرست |
|
|
در موکب رای تو جنیبت کشیی کرد |
|
خورشید از آن بر حشم چرخ امیرست |
|
|
در حضرت عالیت به خدمت کمری بست |
|
بهرام از آن والی اعمال خطیرست |
|
|
آنجا که نه فرمان تو، بیداد و تعدیست |
|
وانجا که نه انصاف تو، فریاد و نفیرست |
|
|
بر ملک فلک حکم کند دست دوامش |
|
ملکی که درو کلک همایونت وزیرست |
|
|
هرکار که گردون نه به فرمان تو سازد |
|
هیهات که ناساخته چون سوسن و سیرست |
|
|
از معرکهی فتنه به عون تو برون شد |
|
ملکی که کنون در کف او فتنه اسیرست |
|
|
تا دی مثل او مثل موزه و گل بود |
|
واکنون مثل او مثل موی و خمیرست |
|
|
از شیر فلک روی مگردان که حوادث |
|
بر خصم تو آموخته چون یوز و پنیرست |
|
|
این طرفه که چون دایرهها بر سر آبند |
|
وان نقش به نزد همهشان نقش حریرست |
|
|
تا مجلس و دیوان فلک را همه وقتی |
|
ناهید زن مطربه و تیر دبیرست |
|
|
در مجلس و دیوان تو صد باد چو ایشان |
|
تا نام صریر قلم و نالهی زیرست |
|
|
بیدار و جوان پیش تو هم دولت و هم بخت |
|
تا بخت جوان شیفتهی عالم پیرست |
|