| | | | | | |
|
ای کرده درد عشق تو اشکم به خون بدل |
|
وی یازدم سرشته به مهر تو در ازل |
|
|
ای بیبدل چو جان بدلی نیست بر توام |
|
بر بیبدل چهگونه گزیند کسی بدل |
|
|
گشتی به نیکویی مثل اندر جهان حسن |
|
تا من به عاشقی شدم اندر جهان مثل |
|
|
ترسم که روز وصل تو نادیده ناگهان |
|
سر برزند ز مشرق عمرم شب اجل |
|
|
دردا و حسرتا و دریغا که روز و شب |
|
با صد دریغ و حسرت و دردم ازین قبل |
|
|
در مشکلی فکند مرا عشق تو که آن |
|
جز کلک خواجه کس نکند در زمانه حل |
|
|
صدر امم امام طریقت جمال دین |
|
لطف خدای و روح هنر مایهی دول |
|
|
صدری که چون سخن ز سخنهای او رود |
|
ادراک منهزم شود و عقل مبتذل |
|
|
سری بود مشاهده بیصورت و بیحروف |
|
نطقی بود معاینه بینحو و بیعلل |
|
|
روح از نهیت آنکه مگر وحی منزلست |
|
اندر فتد به سجده که سبحان لمیزل |
|
|
رایش فرو گشاده سراپردهی فلک |
|
قدرش فرو شکسته کله گوشهی زحل |
|
|
در روح او دمیده قضا صدق چون یقین |
|
در ذات او سرگشته قدر علم چون عمل |
|
|
با حزم او طریقت و دین فارغ از فتور |
|
با عزم او دیانت و دین ایمن از خلل |
|
|
خورشید علم را فلک شرح و بسط او |
|
بیتالشرف شدست چو خورشید را حمل |
|
|
ای در وقار حاکی اخلاق تو زمین |
|
وی در ثبات راوی افعال تو جبل |
|
|
گر نز پی حسود تو بودی وقار تو |
|
برداشتی ز روی زمین عادت جدل |
|
|
صافیترست جوهرت از روح در صفا |
|
عالیترست منبرت از چرخ در محل |
|
|
در بحر علم کشتی علم تو میرود |
|
بیبادبان عشوه و بیلنگر حیل |
|
|
در برق فکرتت نرسد ناوک عقول |
|
در سمع خاطرت نشود عشوهی امل |
|
|
نه راه همتت بزند رتبت جهان |
|
نه آب عصمتت ببرد آتش زلل |
|
|
آنکس که با محاسب جلد از کمال جهل |
|
نشناخت جز به حیله همی اکثر از اقل |
|
|
گشت از عنایت تو همه دیده چون بصر |
|
زین پیش گرچه بود همه پرده چون بصل |
|
|
شعرش همه نکت شد و نظمش همه مدیح |
|
قولش همه مثل شد و درجش همه غزل |
|
|
آری به قوت و مدد تربیت شوند |
|
باران و برگ و گل گهر و اطلس و عسل |
|
|
تا باد گلفشان گذرد بر چنار و سرو |
|
تا ابر درفشان گذرد بر حضیض و تل |
|
|
این در جوار خاک شتابان و تیزرو |
|
چون مرغ زخم یافته در حالت وجل |
|
|
وان بر بسیط باغ گرازان و خوشخرام |
|
چون بر زمین آینهگون ناقه و جمل |
|
|
گاه از نسیم این دهن خاک پر عبیر |
|
گاه از نثار آن چمن باغ پر حلل |
|
|
در باغ علم همچو گل نوشکفته باش |
|
دشمنت چو به برگ گل تر درون جعل |
|
|
پای زمانه در تبع تابع تو لنگ |
|
دست سپهر در مدد حاسد تو شل |
|