| | | | | | |
|
باغ سرمایهی دگر دارد |
|
کان شد از بس که سیم و زر دارد |
|
|
هیچ طفل رسیده نیست درو |
|
که نه پیرایهی دگر دارد |
|
|
مینماید که از رسیدن عید |
|
چون همه مردمان خبر دارد |
|
|
طبع بر کارگاه شاخ نگر |
|
که چه دیبای شوشتر دارد |
|
|
گل رعنا به یاد نرگس مست |
|
جام زرین به دست بر دارد |
|
|
بلبل اندر هوای بزم وزیر |
|
صد نوای عجب ز بر دارد |
|
|
ابر بیکوس رعد مینرود |
|
تا گل اندر جهان حشر دارد |
|
|
گر ز بیجاده تاج دارد گل |
|
زیبدش ملک نامور دارد |
|
|
بر ریاحین به جملگی ملکست |
|
نه سر و کار مختصر دارد |
|
|
نی کدامست وز کجا باری |
|
که ز فیروزه صد کمر دارد |
|
|
هر زمانی چنار سوی فلک |
|
به مناجات دست بر دارد |
|
|
مگر اندر دعای استسقاست |
|
ورنه او با فلک چه سر دارد |
|
|
پیش پیکان گل ز بیم گشاد |
|
هر شب از هاله مه سپر دارد |
|
|
با بقایای لشکر سرما |
|
گر صبا عزم کر و فر دارد |
|
|
تیغ در دست بید میچکند |
|
وز چه معنی زره شمر دارد |
|
|
در چنین موسمی که باغ هنوز |
|
کس نداند چه مدخر دارد |
|
|
یاسمین را ببین که تا دو سه روز |
|
بیرفیقان سر سفر دارد |
|
|
دهن لاله چون دهان صدف |
|
ابر پیوسته پر گهر دارد |
|
|
لاله گویی که بر زبان همه روز |
|
مدح دستور دادگر دارد |
|
|
تا که اندر دعا و مدح وزیر |
|
لب لعلش همیشه تر دارد |
|
|
ناصر دین که شاخ دولت و دین |
|
از معالیش برگ و بر دارد |
|
|
طاهربن المظفر آنکه خدای |
|
همه وقتیش با ظفر دارد |
|
|
آنکه گیتی ز شکر هستی او |
|
یک دهان سر به سر شکر دارد |
|
|
وانکه از عشق نام و صورت او |
|
خاک سمع و هوا بصر دارد |
|
|
رایش اندر نظام کار جهان |
|
از قضا سعی بیشتر دارد |
|
|
کلکش اندر بیان باطل و حق |
|
کمترین مستمع قدر دارد |
|
|
دستش ار واهب حیات نشد |
|
در جمادات چون اثر دارد |
|
|
اثری بیش از این بود که درو |
|
کلک نطق و نگین نظر دارد |
|
|
کسوت قدر اوست آن کسوت |
|
کز نهم چرخ آستر دارد |
|
|
در نه اقلیم آسمان حکمش |
|
کارداران خیر و شر دارد |
|
|
زاتش باس اوست اینکه هواش |
|
روز و شب شعله و شرر دارد |
|
|
زدهی پشت پای همت اوست |
|
هرچه ایام خشک و تر دارد |
|
|
سعد اکبر که از سعادت عام |
|
خویشتن در جهان سمر دارد |
|
|
هنرش زاسمان بپرسیدم |
|
کز چه این اختصاص و فر دارد |
|
|
گفت شاگرد رای دستورست |
|
بس بود گر همین هنر دارد |
|
|
ای به جایی که رایت ار خواهد |
|
رسم شب از زمانه بردارد |
|
|
ناید اندر کرشمهی نظرت |
|
هرچه تقدیر منتظر دارد |
|
|
کلبهای از جهان جاه تو نیست |
|
فوق و تحتی که جانور دارد |
|
|
چشم بخت تو در جهانبانی |
|
سال و مه سرمهی سهر دارد |
|
|
فتنه زان سوی خوابگاه فنا |
|
روز و شب شیوهی حذر دارد |
|
|
عرصهی ساحت تو چیست سپهر |
|
کاختر و برج و ماه و خور دارد |
|
|
روضهی مجلس تو چیست بهشت |
|
که فنا از برون در دارد |
|
|
حیرت نعمت تو چو جذر اصم |
|
یک جهان عقل گنگ و کر دارد |
|
|
مهر تو از بهشت دارد قدر |
|
خشم تو صولت سقر دارد |
|
|
عقل آزاد بر تو مینرسد |
|
که جهان جمله زیر پر دارد |
|
|
مرغ فکرت کجا رسد که هنوز |
|
رشته در دست خواب و خور دارد |
|
|
نیمهای زین سوی ولایت تست |
|
هر ولایت که آن فکر دارد |
|
|
پدر اول آدم آنکه وجود |
|
نه ز مادر نه از پدر دارد |
|
|
قبلهی آسمانیان زانست |
|
که چو تو در زمین پسر دارد |
|
|
در دریای دهر کیست؟ تویی |
|
وین سخن عقل معتبر دارد |
|
|
گوهرت زانکه زبدهی بشرست |
|
جای در حیز بشر دارد |
|
|
آفتاب ار زبرترست چه شد |
|
کار گوهر نه مستقر داد |
|
|
جرم خاشاک را از آن چه شرف |
|
کاب دریاش بر زبر دارد |
|
|
به تحمل چو تو نگردد خصم |
|
خود ندارد هنوز و گر دارد |
|
|
چون کلیم و مسیح کی باشد |
|
هرکه چوب کلیم و خر دارد |
|
|
خصم چندان هوس پزد که ترا |
|
حلم بر عفو ماحضر دارد |
|
|
دیو چندان علم زند که نبی |
|
مکه بیسایهی عمر دارد |
|
|
با خلاف تو دست کیست یکی |
|
که نه یک پای در سقر دارد |
|
|
نوح پیغمبری که بر اعدا |
|
قهرت اعجاز لاتذر دارد |
|
|
شکر این در جهان که یارد کرد |
|
آنکه توفیق راهبر دارد |
|
|
کاب در جوی تست و چرخ چو پل |
|
دشمنان را لگد سپر دارد |
|
|
تا ز تکرار دور چنبر چرخ |
|
بر جهان خیر و شر گذر دارد |
|
|
روز عمر تو باد کز پی تست |
|
که شب انس و جان سحر دارد |
|
|
بر کران بادی از خطر که جهان |
|
به تو دارد اگر خطر دارد |
|
|
چون گل از خنده لب مبند که خصم |
|
داغ چون لاله بر جگر دارد |
|