| | | | | | |
|
بر من آمد خورشید نیکوان شبگیر |
|
به قد چو سرو بلند و برخ چو بدر منیر |
|
|
هزار جان لب لعلش نهاده بر آتش |
|
هزار دل سر زلفش کشیده در زنجیر |
|
|
گشاده طرهی او بر کیمن جانها دست |
|
کشیده غمزهی او در کمان ابرو تیر |
|
|
بدین صفت به وثاق من اندر آمده بود |
|
چنان که آمده بیاختیار و بیتدبیر |
|
|
نه در موافقتش زحمت رقیب و رهی |
|
نه در مقدمه رنج رسول و گنج سفیر |
|
|
من از خرابی ومستی به عالمی که درو |
|
خبر نبودم ازین عالم از قلیل و کثیر |
|
|
به صد لطیفه به بالین من فراز آمد |
|
مرا چو در کف خواب و خمار دید اسیر |
|
|
به طعنه گفت زهی بیثبات بیمعنی |
|
ز غفلت تو فغان و ز عادت تو نفیر |
|
|
هزار توبه بکردی ز می هنوز دمی |
|
همی جدا نشوی زو چنانکه طفل از شیر |
|
|
چه جای خواب و خمارست چند خسبی خیز |
|
پذیره شو که درآمد به شهر موکب میر |
|
|
امیر عادل مودود احمد عصمی |
|
که عدل اوست به هر نیک و بد بشیر و نذیر |
|
|
بزرگ بار خدایی که گر قیاس کنند |
|
همه جهان ز بزرگیش نیست عشر عشیر |
|
|
بر آستانهی قدرش قضا نیارد گفت |
|
که جست باد گمان و نشست گرد ضمیر |
|
|
هرآنچه خواسته در دهر کرده جز که ستم |
|
هرآنچه جستده ز اقبال دیده جز که نظیر |
|
|
مدبریست به ملک اندرون چنان صائب |
|
که در جنیبت تدبیر او رود تقدیر |
|
|
نه با عمارت عدلش خرابی از مستی |
|
نه در حمایت عفوش مخافت از تغییر |
|
|
ایا به دامن جاه تو در سپهر نهان |
|
و یا به دیدهی جود تو در وجود حقیر |
|
|
فکنده رای تو در خاک راه رایت مهر |
|
نبشته کلک تو برآب جوی آیت تیر |
|
|
کند لطافت طبع تو بحر را حیران |
|
دهد شمایل حلم تو کوه را تشویر |
|
|
زرشک قدر تو اشک فلک چو شاخ بقم |
|
ز بیم قهر تو روی اجل چو برگ زریر |
|
|
اگرچه دشمن جاهت همی به خواب غرور |
|
همیشه هیچ نبیند مگر سرور و سریر |
|
|
هزار بار برفتست بر زبان قضا |
|
که بر زبان سنان تو راندش تعبیر |
|
|
که بود با تو همه پوست در وفا چو پیاز |
|
که روزگار به لوزینه در ندادش سیر |
|
|
صریر کلک تو در نشر کشتگان نیاز |
|
ز نفخ صور زیادت همی کند تاثیر |
|
|
حدیث خاصیت نفخ صور و قصهی آن |
|
مسلمست و روا نیست اندر آن تغییر |
|
|
قیاس باشد از آن راستتر در این معنی |
|
دلیل باشد از این خوبتر بر آن تاثیر |
|
|
که کشتگان جفای زمانه را قلمت |
|
معاینه نه خبر زنده میکند به صریر |
|
|
زهی بیان تو اسرار غیب را حاکی |
|
زهی بنان تو آیات جود را تفسیر |
|
|
اگر مقصرم اندر ثنات معذورم |
|
که خاطریست پریشان و فکرتیست قصیر |
|
|
سخن به پایهی قدرت نمیرسد ورنه |
|
به قدر قدرت و قوت نمیکنم تقصیر |
|
|
هزار بار به هر بیت بیش گفت مرا |
|
خرد که کل جهان را مدبرست و مشیر |
|
|
که هان و هان مبر این شعر پیش خدمت او |
|
که نقدهای نفایه است و ناقدیست بصیر |
|
|
برو که فکرت تو نیست مرد این دعوی |
|
برو که خاطر تو نیست مرغ این انجیر |
|
|
ولیکن ارچه چنین بود داعی شوقم |
|
همی گریست به خون جگر چو ابر مطیر |
|
|
که این شرف اگر این بار از تو فوت شود |
|
به جان تو که درین جان برآیدم ز زحیر |
|
|
اگرچه هست بضاعت بضاعت مزجاة |
|
به بینیازی خود منگر این ز من بپذیر |
|
|
خلاف نیست که دارم شعار خدمت تو |
|
بدین وسیلت از این شعر هیچ خرده مگیر |
|
|
ولیک از تو چو تشریف نیز یافتهام |
|
دگر چه باید زحمت چه میدهم بر خیر |
|
|
مرا بگوی چه باقی بود ز رونق شغل |
|
چو در معامله از اصل بگذرد توفیر |
|
|
مرا غرض شرف بارگاه عالی تست |
|
که ساحتش به شرف باد بر سپهر اثیر |
|
|
به شرح حال همانا که هیچ حاجت نیست |
|
زبان حال به ز من همی کند تقریر |
|
|
همیشه تا نبود پیر در قیاس جوان |
|
بر وضیع و شریف و بر صغیر و کبیر |
|
|
به طبع تابع رای تو باد بخت جوان |
|
به طوع قابل حکم تو باد عالم پیر |
|
|
ز اشک دیدهی بدخواه تو سفید چو قار |
|
ز رشک روز بد اندیش تو سیاه چو قیر |
|
|
ز دهر قامت آن کوژ همچو قامت چنگ |
|
ز چرخ نالهی این زار همچو نالهی زیر |
|
|
گرفته موی وز دنیا برون کشیده اجل |
|
حسود جاه تو را همچو موی را ز خمیر |
|