| | | | | | |
|
به حکم دعوی زیج و گواهی تقویم |
|
شب چهارم ذی حجهی سنهی ثامیم |
|
|
شبی که بود شب هفدهم ز ماه ایار |
|
شبی که بود نهم شب ز تیر ماه قدیم |
|
|
نماز دیگر یکشنبه بود از بهمن |
|
که بی و دال سفندارمذ بد از تقویم |
|
|
چو درگذشت ز شب هشت ساعت رصدی |
|
بر آن قیاس که رای منجمست و حکیم |
|
|
بجزو اصل رسید آفتاب نه گردون |
|
بخیر در نهم آفتاب هفت اقلیم |
|
|
خدایگان وزیران که جز کمال خدای |
|
نیافت هیچ صفت بر کمال او تقدیم |
|
|
سپهر فتح ابوالفتح طاهر آنکه سپهر |
|
ابد ز زادن امثال او شدست عقیم |
|
|
نه صاحبی ملکی کز ممالک شرفش |
|
کمینه گلشن و گلخن چو جنتست و جحیم |
|
|
برد ز دردی لطفش حسد شراب طهور |
|
کند ز شدت قهرش حذر عذاب الیم |
|
|
ز مرتبت فلک جاه او چنان عالی |
|
که غصهها خورد از کبریاش عرش عظیم |
|
|
به خاصیت حرم عدل او چنان ایمن |
|
که طعنها کشد از رکنهاش رکن حطیم |
|
|
به بندگیش رضا داده کائنا من کان |
|
به طوع و رغبت و حسن تمام و قلب سلیم |
|
|
زهی ز روی بقا در بدایت دولت |
|
زهی ز وجه شرف در نهایت تعظیم |
|
|
اگر خیال تو در خواب دیده مینشدی |
|
شبیه تو چو شریک خدای بود عدیم |
|
|
تویی که خشم تو بر جرم قاهریست مصیب |
|
تویی که عفو بر خشم قادریست رحیم |
|
|
کریم ذات تو در طی صورت بشری |
|
تبارکالله گویی که رحمتیست جسیم |
|
|
تو منتقم نهای از چه از آنکه در همه عمر |
|
خلاف تو نه مخالف قضا نکرد از بیم |
|
|
نه یک سال تو آید در انتقام درست |
|
نه یک جواب تو آید در احتشام سقیم |
|
|
نسیم لطف تو با خاک اگر سخن گوید |
|
حیات و نطق پذیرد ازو عظام رمیم |
|
|
سموم قهر تو با آب اگر عتاب کند |
|
پشیزه داغ شود بر مسام ماهی شیم |
|
|
به تیغ کره تو بازوی روزگار به حکم |
|
نعوذ بالله جان را زند میان به دو نیم |
|
|
ز استقامت رای تو گر قضا کندی |
|
دقیقهای فلک المستقیم را تفهیم |
|
|
بماندی الف استواش تا به ابد |
|
ز شرم رای تو سر پیش درفکنده چو جیم |
|
|
گل قضا و قدر نادریده غنچه هنوز |
|
تبسمت ز نهانش خبر دهد ز نسیم |
|
|
به عهد نطق تو نز خاصیت دهان صدف |
|
نفس همی نزند بل ز ننگ در یتیم |
|
|
ملامت نفست میبرد دعای مسیح |
|
غرامت قلمت میکشد عصای کلیم |
|
|
مسیر کلک تو در معرض تعرض خصم |
|
مثال جرم شهابست و رجم دیو رجیم |
|
|
چه قایلست صریرش که از فصاحت او |
|
سخن پذیرد جذر اصم به گوش صمیم |
|
|
بشست خلقت آتش به آب خلق تو روی |
|
که در اضافهی طبع نعامه گشت نعیم |
|
|
ببست باد خزان بادم حسود تو عهد |
|
که در برابر ابر بهار گشت لیم |
|
|
صبا نیابت دست تو گر به دست آرد |
|
کنار حرص کند پر کف چنار ز سیم |
|
|
بزرگوارا با آنکه آب گفتهی من |
|
ز لطف میببرد آب کوثر و تسنیم |
|
|
به خاکپای تو گر فکرتم به قوت علم |
|
نطق زند مگرش جاه تو کند تعلیم |
|
|
ثنای تو به تحیر فکنده وهم مرا |
|
اگرچه نقطهی موهوم را کند تقسیم |
|
|
ورای لطف خداوند چیست لفظ خدای |
|
زبان در آن نکنم کان تجاوزیست ذمیم |
|
|
لطیفهای بشنو در کمال خود که در آن |
|
ملوک نه که ملک هم مرا کند تسلیم |
|
|
وگر برسم خداوند گویمت مثلا |
|
چنان بود که کسی گوید آفتاب کریم |
|
|
مرا ادب نبود خاصه در مقام ثنا |
|
حلیم گفتن کوه ارچه وصف اوست قدیم |
|
|
که بر زبان صدا از طریق طیرهگری |
|
مداهنت نکند باز گویدم که حلیم |
|
|
خدای داند و کس چون خدای نیست که نیست |
|
کسی به وصف تو عالم بجز خدای علیم |
|
|
همیشه تا نکند گردش زمانه مقام |
|
به کام خویش همی باش در زمانه مقیم |
|
|
عریض عرصهی عز ترا سپهر نظیر |
|
طویل مدت عمر ترا زمانه ندیم |
|
|
بمان ز آتش غوغای حادثات مصون |
|
چنان کز آتش نمرود بود ابراهیم |
|
|
موافقان تو بر بام چرخ برده علم |
|
مخالفان ترا طبل ماده زیر گلیم |
|
|
مبارک آمد تحویل و انتهات چنان |
|
که اقتدا و تولا کند بدو تقویم |
|