| | | | | | |
|
به فال نیک درآمد به شهر موکب میر |
|
به طالعی که سجودش همی کند تقدیر |
|
|
به بارگاه بزرگی نشست باز به کام |
|
جمال مجلس سلطان و بارگاه وزیر |
|
|
بهاء ملت اسلام و فخر دین خدای |
|
که داد فخر و بها ملک را به صدر و سریر |
|
|
جهان جاه و محامد محمد آنکه به جود |
|
نمود کار دل و دست اوست ابر مطیر |
|
|
بیان به پیش بنانش چو پیش معجز سحر |
|
یقین به نزد گمانش چو پیش حق تزویر |
|
|
به دست قهر نهد قفل ختم بر احداث |
|
به دست عدل کشد پای فتنه در زنجیر |
|
|
نه با عمارت عدلش خرابی از مستی |
|
نه با حمایت عفوش مخالف از تغییر |
|
|
همه نواحی کفرش مسخرست و مطیع |
|
همه حوالی عدلش مبشرست و نذیر |
|
|
ز سنگ خاره برآرد به تف هیبت خون |
|
ز شیر شرزه بدو شد به دست رحمت شیر |
|
|
زمانه نی و بر امر او زمانه ز من |
|
سپهر نی و بر قدر او سپهر قصیر |
|
|
ازو زمانه نتابد عنان به نرم و درشت |
|
وزو سپهر ندارد نهان قلیل و کثیر |
|
|
زمانه کیست که در نعمتش کند کفران |
|
سپهر کیست که در خدمتش کند تقصیر |
|
|
ایا به قدر و شرف در جهان عدیم شبیه |
|
و یا به جود و خسا در زمین عزیز نظیر |
|
|
نموده در نظر فکرت تو ذره بزرگ |
|
نموده در نظر همتت وجود حقیر |
|
|
دهد درنگ رکاب تو خاک را طیره |
|
دهد شتاب عنان تو باد را تشویر |
|
|
نتیجههای کفت را نموده ابر عقیم |
|
لطیفههای دلت را نموده بحر غدیر |
|
|
نهد کمال ترا عقل بر فلک تقدیم |
|
اگر وجود ترا بر زمین نهد تاخیر |
|
|
به بارگاه تو مریخ حاجب درگاه |
|
به حضرت تو عطارد خریطه دارو دبیر |
|
|
به پیش قدر تو گردون بود به پایه نژند |
|
به جنب طبع تو دریا بود چو عشر عشیر |
|
|
فتاده نور عطای تو بر وضیع و شریف |
|
چنان که سایهی عدل تو بر صغیر و کبیر |
|
|
به عون رایت عدل تو پشت دهر قویست |
|
ز شیر رایت تو شیر چرخ هست اسیر |
|
|
نه اوج قدر تو افلاک دید و نه انجم |
|
نه وام جود تو قنطار داد و نه قمطیر |
|
|
مگر نه جوهر صورتست مادهی قلمت |
|
که آن به صوت کند مرده زنده این به صریر |
|
|
سپهر کلک ضمیر تو گر به دست آرد |
|
کند به آب روان بر عطاردش تصویر |
|
|
شهاب کلک تو با دیو دولت تو به سیر |
|
همان کند که به دیوان شهاب چرخ اثیر |
|
|
ز تف آتش خشم تو بد سگالت اگر |
|
به آب عفو پناهد به خدمتش بپذیر |
|
|
که روزگارش اگر پای بر زمین آمد |
|
شفیع هم به تو خواهد شدن که دستش گیر |
|
|
رضا و کین ترا حکم طاعتست و گناه |
|
عتاب و خشم ترا طبع آتشست و حریر |
|
|
عدو به خواب غرور اندرست و چرخ بدان |
|
که بر زبان سنان تو راندش تعبیر |
|
|
بزرگوارا گفتم چو مشتری به رجوع |
|
ز اوج اول میزان شود به خانهی تیر |
|
|
به عون بخت و به تحویل او به میزان باز |
|
براستی همه کارت شود چو قامت تیر |
|
|
به فر دولت تو لا اله الا الله |
|
چگونه لایق تقدیر آمد آن تدبیر |
|
|
از آن ضمیر صواب آن اثر همی بینم |
|
که مثل آن نگذشتست هرگزم به ضمیر |
|
|
به شرح حال در این حال هیچ حاجت نیست |
|
زبان حال به از من همی کند تقریر |
|
|
همیشه تا نبود آسمان و انجم را |
|
نه مانعی ز مدار و نه قاطعی ز مسیر |
|
|
ز سیر انجم و اقبال آسمان بادت |
|
به جاه دولت تو هر زمان هزار بشیر |
|
|
مطیع رای بلندت همیشه چرخ بلند |
|
غلام بخت جوانت مدام عالم پیر |
|
|
ز رشک، اشک بداندیش تو عدیل بقم |
|
ز رنج، روی بدآموز تو نظیر زریر |
|
|
زدهر قامت این کوژ همچو قامت چنگ |
|
ز چرخ نالهی آن زار همچو نالهی زیر |
|
|
موافقت، ز سعود سپهر جفت مراد |
|
مخالفت، ز جهان نفور جفت نفیر |
|