| | | | | | |
|
تا آمد از عدم به وجود اصل پیکرم |
|
جز غم نبود بهره ز چرخ ستمگرم |
|
|
خون شد دلم در آرزوی آنکه یک نفس |
|
بیخار غم ز گلشن شادی گلی برم |
|
|
پیموده گشت عمر به پیمانهی نفس |
|
گویی به کام دل نفسی کی برآورم |
|
|
کردم نظر به فکر در احکام نه فلک |
|
جز نو عروس غم نشد از عمر همسرم |
|
|
هستم یقین که در چمن باغ روزگار |
|
بیبر بود نهال امیدی که پرورم |
|
|
در بزمگاه محنت گیتی به جام عمر |
|
جز خون دل ز دست زمانه نمیخورم |
|
|
زیرا که تا برآرم از اندیشه یک نفس |
|
پر خون دل شود ز ره دیده ساغرم |
|
|
از کحل شب چو دیدهی ناهید شب گمار |
|
روشن شود چو اختر طبع منورم |
|
|
خورشید غم ز چشمهی دل سر برآورد |
|
تا کان لعل گردد بالین و بسترم |
|
|
حالم مخالف آمد از آن در جهان عمر |
|
درویشم از نشاط و زانده توانگرم |
|
|
دست زمانه جدول انده به من کشید |
|
زیرا که چون قلم به صفت سخت لاغرم |
|
|
ناچیز شد وجودم از اشکال مختلف |
|
گویی عرض گشاده شد از بند جوهرم |
|
|
از روشنان شب که چو سیماب و اخگرند |
|
پیوسته بیقرار چو سیماب و اخگرم |
|
|
وز بازی سپهر سبکبار بوالعجب |
|
بر تخته نرد رنج و بلا در مششدرم |
|
|
بیآب شد چو چشمهی خورشید روزگار |
|
در عشق او رواست که بنشیند آذرم |
|
|
بر من در حوادث و انده از آن گشاد |
|
کز خانهی حوادث چون حلقه بر درم |
|
|
خواندم بسی علوم ولیکن به عاقبت |
|
علمم وبال شد که فلک نیست یاورم |
|
|
کوته کنم سخن چو گواه دل منند |
|
چشم عقیق بارم و روی مزعفرم |
|
|
صحرای عمر اگر چه خوش آمد به چشم عقل |
|
از رنج دل به پای نفس زود بسپرم |
|
|
کین چرخ سرکشست و نباشد موافقم |
|
وین دهر توسن است و نگردد مسخرم |
|
|
ای چرخ سفلهپرور دلبند جانشکر |
|
شد زهر با وجود تو در کام شکرم |
|
|
واقف نمیشوی تو بر اسرار خاطرم |
|
فاسد شدست اصل مزاجت گمان برم |
|
|
گر خشک شد دماغ نهادت عجب مدار |
|
در حلق و در مشام تو چون مشک اذفرم |
|
|
ای بیوفا جهان دلم از درد خون گرفت |
|
دریاب پیش از آنکه رسد جان به غرغرم |
|
|
یکتا شدم به تاب هوای تو تاکنون |
|
از بار غم دوتا شده بر شکل چنبرم |
|
|
ای روزگار شیفته چندین جفا مکن |
|
آهستهتر که چرخ جفا را نه محورم |
|
|
چون آمدم بر تو که پایم شکسته باد |
|
راه وفا سپر که جفا نیست درخورم |
|
|
در آب فتنه خفته چو نیلوفرم مدار |
|
بر آتش نهیب مسوزان چو عنبرم |
|
|
وز ثقل رنج و خفت ضعف تنم مکن |
|
چون خاک خیره طبعم و چون باد مضمرم |
|
|
چون روشن است چشم جهان از وجود من |
|
تاری چرا شود ز تو این چشم اخترم |
|
|
در عیش اگر کم آمدم از طبع ناخوشست |
|
در علم هر زمان به تفکر فزونترم |
|
|
زان کز برای دیدن گلهای معرفت |
|
در باغ فکر دیده گشاده چو عبهرم |
|
|
ملک خرد چو نیست مقرر به نام من |
|
هستم ذلیل گر ملک هفت کشورم |
|
|
از شرم آفتاب رخ خاک زرد شد |
|
بادی گرفت در سر یعنی که من زرم |
|
|
اوتاد هفت کشور اگر کان زر شوند |
|
همت در آن نبندم و جز خاک نشمرم |
|
|
گشتم غلام همت خویش از برای آنک |
|
با روشنان چرخ به همت برابرم |
|
|
چرخ ار نمود بر چمن باغ روزگار |
|
بیبار چون چنارم و بیبر چو عرعرم |
|
|
در صفهی دل از پی آزادی جهان |
|
هر ساعتی بساط قناعت بگسترم |
|
|
روح آرزو کند که چون این چرخ لاجورد |
|
بندد ز اختران خردبخش زیورم |
|
|
لیکن چو زهره بر شرف چرخ چون شوم |
|
کز باد و خاک و آتش و آبست پیکرم |
|
|
تا از حد جهان ننهم پای خود برون |
|
گردون به بندگی ننهد دست بر سرم |
|
|
حوران همه گشاده نقاب از جمال خویش |
|
من چون خیال بستهی تمثال آزرم |
|
|
در آرزوی لفظ فلکسای من جهان |
|
بر فرق خود نهاده ز افلاک منبرم |
|
|
با من سپهر آینه کردار چند بار |
|
گفت این سخن ولیک نمیگشت باورم |
|
|
گیرم کنون چو صبح گریبان آسمان |
|
در عالم خیال چه باشد چو بنگرم |
|
|
در مکتب ادب ز ورای خرد، نهاد |
|
استاد غیب تختهی تهدید در برم |
|
|
چون خواستم که ثبت کنم بر بیاض دل |
|
فهرست نه فلک ز خرد کرد مسطرم |
|
|
داند که از مکارم اخلاق در صفا |
|
چون طوبی از بهشتم و چون جان ز کشورم |
|
|
بر کارگاه پنج حواس و چهار طبع |
|
با دست کار گردش چرخ مدورم |
|
|
از من بدی نیامد و ناید ز من بدی |
|
کز عنصر لطیف وز پاکیزه گوهرم |
|
|
بر آسمان مکرمت از روشنان علم |
|
چون مشتری به نور خرد سعد اکبرم |
|
|
از بهر دیدنم همه تن چشم شد فلک |
|
چون بنگرم به عقل فلک را چو دلبرم |
|
|
در دیدهی جهان ز لطافت چو لعبتم |
|
بر تارک زمان ز فصاحت چو افسرم |
|
|
در آشیان عقل چو عنقای مغربم |
|
بر آسمان فضل چو خورشید ازهرم |
|
|
روحست هم عنانم اگرچه مرکبم |
|
عقل است همنشینم اگرچه مصورم |
|
|
در مجلس مذاکره علمست مونسم |
|
در منزل محاوره فضلست رهبرم |
|
|
از خلق روزگار نیاید چو من پسر |
|
در پردهام چه دارد آخر نه دخترم |
|
|
از اختران فضل چو مهرم جدا کنند |
|
در پردهی جهان چو حوادث مسترم |
|
|
داند یقین که از نظر آفتاب عقل |
|
در چشم کان فضل چو یاقوت احمرم |
|
|
در دانشی که آن خردم را زیان شدست |
|
بر آسمان جان چو عطارد سخنورم |
|
|
گلهای بوستان سخن را چو گلبنم |
|
عنقای آشیان خرد را چو شهپرم |
|
|
از باغ فضل با لطف دستهی گلم |
|
وز بحر طبع با صدف لل ترم |
|
|
ماه سخن شده است ز من روشن ای عجب |
|
گویی بر آسمان سخن چشمهی خورم |
|
|
زاول به پای فکر شدم در جهان علم |
|
تا مضمر آنچه بود کنون گشت مظهرم |
|
|
بر من چو باز شد در بستانسرای جان |
|
زین نظم جانفزای جهان گشت چاکرم |
|
|
بادهی لطیف نظم مرا بین که کلک چون |
|
سرمست میخرامد بر روی دفترم |
|
|
معشوق دلبرم چو خط دلبرم بدید |
|
سوگند خورد و گفت به زلف معنبرم |
|
|
کز خط روزگار چنین خط دلربای |
|
پیدا نشد ز عارض خورشید پیکرم |
|
|
با این کفایت و هنرم در نهاد عمر |
|
اسباب یک مراد نگردد میسرم |
|
|
هم بگذرد مدار غم ای جان چو عاقبت |
|
بگذارم این سرای مجازی و بگذرم |
|