| | | | | | |
|
خدای خواست که گیرد زمانه جاه و جلال |
|
جمال داد جهان را به جود و جاه و کمال |
|
|
سپهر معنی مسعود کز قران سعود |
|
نزاد مادر گیتی چو او ستوده خصال |
|
|
قضا توان و قدر قدرت و ستاره محل |
|
زمانه بخشش و کان دستگاه و بحر نوال |
|
|
به جنب قدر رفیعش مدار انجم پست |
|
به پیش رای مصیبش زبان حجت لال |
|
|
به نوک حامه ببندد ره قضا و قدر |
|
به تیر نکته بدوزد لب صواب و محال |
|
|
گر ابر خاطر او قطره بر زمین بارد |
|
به جای برگ زبان بردمد ز شاخ نهال |
|
|
چو رای روشن او باشد آفتاب سپهر |
|
گر آفتاب امان یابد ز کسوف و زوال |
|
|
هلال چرخ معالیش منخسف نشود |
|
از آنکه راه نباشد خسوف را به هلال |
|
|
سپر برشده را رای او به خدمت خواند |
|
کمر ببست به جوزا چو بندگان به دوال |
|
|
ز حرص خدمت او سرنگون همی آیند |
|
به وقت مولد از ارحام مادران اطفال |
|
|
ز شاخ بادرم آید کف چنار برون |
|
گر از مهب کف او وزد نسیم شمال |
|
|
ترازویی که بدان بار بر او سنجند |
|
سپهر کفهی او زیبد و زمین مثقال |
|
|
ز حرص آنکه ازو سائلان سال کنند |
|
همی سال بخواهد ز سائلان به سال |
|
|
ایا محامد تو نقش گشته در اوهام |
|
و یا مثر تو وقف گشته بر اقوال |
|
|
خطر ندید هر آنکو ندید از تو قبول |
|
شرف نیافت هر آنکو نجست با تو وصال |
|
|
تو آن کسی که سپهرت نپرورید نظیر |
|
تو آن کسی که خدایت نیافرید همال |
|
|
زمانه سال و مه از خدمت تو جوید نام |
|
ستاره روز و شب از طلعت تو گیرد فال |
|
|
تو آدمی و همه دشمنان تو ابلیس |
|
تو مهدیی و همه حاسدان تو دجال |
|
|
به دست حزم بمالی همی مخالفت را |
|
زمانه نیز نبیند چو تو مخالف مال |
|
|
اگرنه کین تو کفرست پس چرا دارد |
|
سپهر خصم ترا خون مباح و مال حلال |
|
|
عدو حرارت بیم تو دارد اندر دل |
|
ز دست مردمک دیده زان زند قیفال |
|
|
بزرگوارا شد مدتی که من خادم |
|
به خدمتت نرسیدم ز گردش احوال |
|
|
نه آنکه از دل و جان مخلصت نبودستم |
|
گواه دارم، وان کیست ایزد متعال |
|
|
ز مجلس تو گر ابرام دور داشتهام |
|
نه از فراغت من بود بل ز بیم ملال |
|
|
وگرنه در دو سه موسم ز طبع چون آتش |
|
قصیدههات بیاورد می چو آب زلال |
|
|
به جای دیگر اگر اول التجا کردم |
|
بدیدم آنچه مبیناد هیچ کس به خیال |
|
|
خدای داند و کس چون خدای نیست که کس |
|
به عمر خویش ندیدست از آن سمجتر حال |
|
|
ثنا قبول به همت کنند اهل ثنا |
|
بلی که مرد به همت پرد چو مرغ به بال |
|
|
بدین دلیل تویی خواجهی به استحقاق |
|
وزین قیاس تویی مهتر به استقلال |
|
|
نه هرکرا به لقب با کسی مشابهت است |
|
شبیه اوست چنان چون یمین شبیه شمال |
|
|
که دال نیز چو ذال است در کتابت لیک |
|
به ششصد و نود و شش کمست دال از ذال |
|
|
ببین که میر معزی چه خوب میگوید |
|
حدیث هیات بینو و شکل کعب غزال |
|
|
در این مقابله یک بیت ازرقی بشنو |
|
نه بر طریق تهجی به وجه استدلال |
|
|
زمرد و گیه سبز هر دو همرنگند |
|
ولیک زین به نگیندان کشند از آن به جوال |
|
|
همیشه تا که بود نعت زلف در ابیات |
|
همیشه تا که بود وصف خال در امثال |
|
|
سری که از تو بپیچد بریده باد چو زلف |
|
دلی که از تو بگردد سیاه باد چو خال |
|
|
هزار سال تو مخدوم و دهر خدمتگار |
|
هزار جای تو ممدوح و بنده مدح سگال |
|