| | | | | | |
|
درآمد موکب عید همایون |
|
که بر صاحب مبارک باد و میمون |
|
|
سپهر مجد مجدالدین که شاهان |
|
ز مجدش ملک را کردند قانون |
|
|
عدو بندی که کلکش در دهاده |
|
کند گل را ز خون فتنه گلگون |
|
|
بکاهد وقت خشمش عمر در مرگ |
|
بغلطد گاه کینش مرگ در خون |
|
|
ازو دشمن چو دارا از سکندر |
|
ازو حاسد چو ضحاک از فریدون |
|
|
زهی جود از تو در قوت چو قارن |
|
زهی آز از تو در نعمت چو قارون |
|
|
عتابش بر زمین بارد صواعق |
|
نهیبش بر زبان آرد شبیخون |
|
|
امیران تو جباران گیتی |
|
مطیعان تو بیداران گردون |
|
|
زمانه تیره و رای تو روشن |
|
خلایق تشنه و دست تو جیحون |
|
|
غلط را سوخت حکمت بر در سهو |
|
چرا را کشت امرت بر در چون |
|
|
چه عالی همتی یارب که هردم |
|
یکی در آفرینش بینی افزون |
|
|
ندادی دل به دنیی و به عقبی |
|
نبستی وهم در والا و در دون |
|
|
قضا تدبیر دور چرخ میکرد |
|
که بر ذات تو گشت اقبال مفتون |
|
|
قدر ساز وجود دهر میساخت |
|
که بر عرش تو شد اقبال مقرون |
|
|
چو گیرد آتش خشم تو بالا |
|
نیابد از دو عالم نیم کانون |
|
|
چو از تو بگذری نزدیک آن قوم |
|
نبیند کس مگر محرور و مدفون |
|
|
چه خیزد آخر از قومی که هستند |
|
غلام آلتی مولای التون |
|
|
به مردی و مروت کی رسیدند |
|
در انگشت تو این یک مشت مرهون |
|
|
در آن موقف که از مصروع پیکار |
|
زبان رمح گردان خواند افسون |
|
|
رساند آتش کوشش حرارت |
|
به ایوان مسیح و جیش ذوالنون |
|
|
ز پشته پشته گشته ناظران را |
|
نماید کوه کوه اطراف هامون |
|
|
ز اشک بیدل و خون دلاور |
|
همه میدان کنی جیحون و سیحون |
|
|
خداوندا ز مدح تست حاصل |
|
رخ رنگ مرا رنگ طبر خون |
|
|
شنیدستم که پیش تخت اعلی |
|
بزرگی خواند شعر قافیه خون |
|
|
نه بر وجهی که باشد رونق او |
|
در آخر کرد ذکر آب و صابون |
|
|
جهان داند که معزولی نیابد |
|
ربیع نطق را در ربع مسکون |
|
|
هنوز از استماع شعر نیکوست |
|
خرد را گوش درج در مکنون |
|
|
سزای افتخار آن شعر باشد |
|
که افزون باشدش راوی موزون |
|
|
ز شعر باطل هر کس زبانم |
|
نمیگفته است حقی تا بهاکنون |
|
|
همیشه تا که حسن و عشق باشد |
|
مثلها شاهد از لیلی و مجنون |
|
|
جناب دوستانت باد جنت |
|
طعام دشمنانت باد طاعون |
|
|
شبت فرخنده و روزت خجسته |
|
خزانت خرم و عهدت همایون |
|