| | | | | | |
|
زهی ز عدل تو خلق خدای آسوده |
|
ز خسروان چون تویی در زمانه نابوده |
|
|
جهان به تیغ درآورده جمله زیر نگین |
|
پس از تکبر دامن بدو نیالوده |
|
|
ز شیر بیشهی سلجوقیان به یک جولان |
|
شکاریی که به صد سال کرده بربوده |
|
|
هزار بار ز بهر طلایهی حزمت |
|
بسیط خاک جهان بادوار پیموده |
|
|
چو دیده نیستیی بیسال بخشیده |
|
چو دیده عاجزیی بیملال بخشوده |
|
|
زبان نداده به جود و عطا رسانیده |
|
وعید کرده به جرم و جزا نفرموده |
|
|
ز حفظ عدل تو مهتاب در ولایت تو |
|
طراز توزی و تار قصب نفرسوده |
|
|
به دست فتح و ظفر بر سپهر دولت خصم |
|
سپاهت از گل قهر آفتاب اندوده |
|
|
دو گشته خانهی خورشید کی به روز مصاف |
|
چو شیر رایت تو سر بر آسمان سوده |
|
|
هنوز مطرب رزمت نبرده زخمه به گوش |
|
که گوش ملک تو تکبیر فتح بشنوده |
|
|
به روز حرب کسی جز کمان ز لشکر تو |
|
ز هیچ روی به خصم تو پشت ننموده |
|
|
ز بیم تیغ تو جز بخت دشمن تو کسی |
|
در آن دیار شبی تا به روز نغنوده |
|
|
اثر ز دود خلافت به روزنی نرسید |
|
که عکس تیغ تو آتش نزد در آن دوده |
|
|
ز خصم تونرود خون چو کشته گشت که خون |
|
ز رگ چگونه رود کز دو دیده پالوده |
|
|
از آن زمان که ظفر پرچم تو شانه زده است |
|
ز زنگ جور کدام آینه است نزدوده |
|
|
قضاست امر تو گویی که از شرایط او |
|
نه کاسته است فلک هرگز و نه افزوده |
|
|
ز سعی غنچهی پیکان تست گلبن فتح |
|
شکفته دایم و افتاده توده بر توده |
|
|
شمایل تو به عینه نتایج خردست |
|
که همگنانش پسندیدهاند و بستوده |
|
|
ز تست نصرت دین وز خدای نصرت تو |
|
دراز باد سخنتان که نیست بیهوده |
|
|
تو میروی و زمین و زمان همی گویند |
|
زهی ز عدل تو خلق خدای آسوده |
|