| | | | | | |
|
شبی گذاشتهام دوش در غم دلبر |
|
بدان صفت که نه صبحش پدید بد نه سحر |
|
|
چنان شبی به درازی که گفتی هردم |
|
سپهر باز نزاید همی شبی دیگر |
|
|
هوا سیاه به کردار قیرگون خفتان |
|
فلک کبود نمودار نیلگون مغفر |
|
|
چو اخگر اخگر هر اختر از فلک رخشان |
|
وزان هر اختر در جان من دو صد اخگر |
|
|
رخم ز انده جان زرد و جان بر جانان |
|
لبم زآتش دل خشک و دل بر دلبر |
|
|
ز آرزوی لب شکرین او همه شب |
|
بدم ز آتش دل همچو اندر آب شکر |
|
|
نبود در همه عالم کسی مرا مونس |
|
نبود در همه گیتی کسی مرا غمخوار |
|
|
گهی ز گریهی من پر فزغ شدی گردون |
|
گهی زنالهی من پر جزع شدی کشور |
|
|
رخم ز دیده پر از خالهای شنگرفی |
|
بر از تپنچه پر از شاخهای نیلوفر |
|
|
ز گرد تارک من چشم علویان شده کور |
|
ز آه نالهی من گوش سفلیان شده کر |
|
|
فلک ز انده جان کرده مر مرا بالین |
|
جهان ز آتش دل کرده مر مرا بستر |
|
|
شب دراز دو چشمم همی ز نوک مژه |
|
عقیق ناب چکانیده بر صحیفهی زر |
|
|
نه بر فلک ز تباشیر صبح هیچ نشان |
|
نه بر زمین ز خروش خروس هیچ اثر |
|
|
به دست عشوه همه شب گرفته دامن دل |
|
که آفتاب هم اکنون برآید از خاور |
|
|
رسم به روز و شکایت از این فلک بکنم |
|
به پیش آن فلک رفعت و سپهر هنر |
|
|
نظام ملکت سلطان و صدر دین خدای |
|
خدایگان وزیران وزیر خوب سیر |
|
|
محمد آنکه وزارت بدو نظام گرفت |
|
چنانکه دین محمد به داد و عدل عمر |
|
|
سپهر قدر و زمین حلم و آفتاب لقا |
|
سحاب جود و فلک همت و ملک مخبر |
|
|
جهان مسخر احکام او به نیک و به بد |
|
فلک متابع فرمان او به خیر و به شر |
|
|
یکی به مدحت او روز و شب گشاده زبان |
|
یکی به خدمت او سال و مه ببسته کمر |
|
|
زمان خویش به توفیق او سپرده قضا |
|
عنان خویش به تدبیر او سپرده قدر |
|
|
نه از موافقت او قضا بتابد روی |
|
نه از متابعت او قدر بپیچد سر |
|
|
نعال مرکب او دارد آن بها و شرف |
|
غبار موکب او دارد آن محل و خطر |
|
|
کزین کنند عروسان خلد را یاره |
|
وزان کنند بزرگان ملک را افسر |
|
|
اگر سموم عتابش گذر کند بر بحر |
|
وگر نسیم نوالش گذر کند بر بر |
|
|
شود ز راحت آن خاک این بخور عبیر |
|
شود ز هیبت این آب آن بخار شرر |
|
|
اگر تو بحر سخا خوانیش همی چه عجب |
|
که لفظ او همه در زاید و کفش گوهر |
|
|
وگر سخای مصور ندیدهای هرگز |
|
گه عطا به کف راد او یکی بنگر |
|
|
ز سیم و زر و گهر همچو آسمان باشد |
|
همیشه سایل او را زمین راهگذر |
|
|
ایا به تابش و بخشش ز آفتاب فزون |
|
و یا به رفعت و همت ز آسمان برتر |
|
|
ترا سزد که بود گاه طاعت و فرمان |
|
فلک غلام و قضا بنده و قدر چاکر |
|
|
مرا سزد که بود گاه نظم مدحت تو |
|
بیاض روز و سیاهش شب و قلم محور |
|
|
مه از جهان اگر اندر جهان کسی باشد |
|
تو آن کسی که ازو پیشی و بدو اندر |
|
|
اگر به حکمت و برهان مثل شد افلاطون |
|
وگر به حشمت و فرمان سمر شد اسکندر |
|
|
ز تست حکمت و برهان درین زمانه مثل |
|
به تست حشمت و فرمان درین دیار سمر |
|
|
تو آن کسی که ترا مثل نافرید ایزد |
|
تو آن کسی که ترا شبه ناورید اختر |
|
|
سخا به نام تو پاید همی چو جسم به روح |
|
جهان به فر تو نازد همی چو شاخ به بر |
|
|
وجود جود و سخا بیکف تو ممکن نیست |
|
نه ممکن است عرض در وجود بیجوهر |
|
|
اگر ز آتش خشم تو بدسگال ترا |
|
به آب عفو تو حاجت بود عجب مشمر |
|
|
تو آن کسی که اگر با فلک به خشم شوی |
|
سموم خشم تو نسرینش را بسوزد پر |
|
|
چه غم خوری که اگر بدسگال تو به مثل |
|
بر آسمان شود از قدر و منزلت چو قمر |
|
|
همان کند به عدو تیغ تو که با مه چرخ |
|
به یک اشارت انگشت کرد پیغمبر |
|
|
همیشه تا که بود باد و خاک و آتش و آب |
|
قوام عالم کون و فساد را در خور |
|
|
بقات باد چو خاک و چو باد و آتش و آب |
|
ندیم بخت و قرین دولت و معین داور |
|
|
که قول و رای صوابت قوام عالم را |
|
بهست از آب و ز خاک و ز باد و از آذر |
|