| | | | | | |
|
عید بر بدر دین مبارک باد |
|
سنقر آن آفتاب دولت و داد |
|
|
آنکه شغل نظام عالم را |
|
چرخ از عدل او نهد بنیاد |
|
|
وانکه قصر خراب دولت را |
|
دهر از دست او کند آباد |
|
|
برق تیغش چو برق روشن و تیز |
|
ابر جودش چو ابر معطی و راد |
|
|
سنگ حلمش ببرده سنگ از خاک |
|
سیر حکمش ربوده گوی از باد |
|
|
همتش آنچنان که از سر عجز |
|
امر او را زمانه گردن داد |
|
|
در شجاعت به روز حرب و مصاف |
|
آنکه شاگرد اوست هست استاد |
|
|
پای چون بر فلک نهاد ز قدر |
|
عدل او بر زمانه دست گشاد |
|
|
ای ترا رام بوده هر توسن |
|
وی ترا بنده گشته هر آزاد |
|
|
بنده را گرنه حشمتت بودی |
|
کاندرین حادثه شفیع افتاد |
|
|
که گشادیش در زمانه ز بند |
|
که رسیدیش در زمین فریاد |
|
|
کاندر اطراف خاوران از وی |
|
هیچکس را همی نیاید یاد |
|
|
گرنه عدل تو داد او دادی |
|
آه تا کی برستی از بیداد |
|
|
چکنم از شب جهان که جهان |
|
این نخستین جفا نبود که زاد |
|
|
همتت چون گشاد دست به عدل |
|
قدر تو بر سپهر پای نهاد |
|
|
تا بود ز اختلاف جنبش چرخ |
|
یکی اندوهناک و دیگر شاد |
|
|
هیچ شادیت را مباد زوال |
|
هیچ اندوهت از زمانه مباد |
|