| | | | | | |
|
ملک یوسف ای حاتم طی غلامت |
|
ملوک جهان جمله در اهتمامت |
|
|
خداوند خاص و خداوند عامی |
|
از آن بندگی میکند خاص و عامت |
|
|
جهان کیست پروردهی اصطناعت |
|
فلک چیست دروازهی احتشامت |
|
|
نه جز بذل از شهریاری مرادت |
|
نه جز عدل در پادشاهی امامت |
|
|
رخ خطبه رخشان ز تعظیم ذکرت |
|
لب سکه خندان ز شادی نامت |
|
|
اجل پرتو شعلهای سنانت |
|
ظفر ماهی چشمهای حسامت |
|
|
بر اطراف گردون غبار سپاهت |
|
در اوتاد عالم طناب خیامت |
|
|
بزن بر در خسروی کوس کسری |
|
که زد بینیازی علم گرد بامت |
|
|
زهی فتنه و عافیت را همیشه |
|
قیام و قعود از قعود و قیامت |
|
|
سلامت ز گیتی به پیش تو آمد |
|
پگه زان کند بامدادان سلامت |
|
|
تو آن ابر دستی که گر هفت دریا |
|
همه قطره گردد نیاید تمامت |
|
|
عطا وام ندهی عجب اینکه دایم |
|
جهانیست از شکر در زیر وامت |
|
|
گروهی نهند از کرام ملوکت |
|
گروهی نهند از ملوک کرامت |
|
|
من آنها ندانم همین دانم و بس |
|
که زیبند اینها و آنها غلامت |
|
|
اگر لای توحید واجب نبودی |
|
صلیبش به هم در شکستی کلامت |
|
|
منافع رسان در زمین دیر ماند |
|
بس است این یک آیت دلیل دوامت |
|
|
چو از تست نفع مقیمان عالم |
|
درو تا مقیمست باشد مقامت |
|
|
جهانی تو گویی که هرگز ندارد |
|
جهانآفرین ساعتی بینظامت |
|
|
چو در رزم رانی مواکب فزونت |
|
چو در بزم باشی خزاین حطامت |
|
|
به فردوس بزم تو کوثر درآمد |
|
برون شد ز در چون درآمد مدامت |
|
|
چو از روی معنی بهشتست بزمت |
|
تو می خور چرا، می نباشد حرامت |
|
|
فلک ساغر ماه نو پیش دارد |
|
چو ساقی جرع باز ریزد ز جامت |
|
|
همی بینم ای آفتاب سلاطین |
|
اگر سوی گردون شود یک پیامت |
|
|
که خاتم یمانی شود در یمینت |
|
که گوهر ثریا شود بر ستامت |
|
|
تو خورشید گردون ملکی و چترت |
|
که خیره است ازو خرمن مه غمامت |
|
|
عجب آنکه نور تو هرگز نپوشد |
|
اگر چند در سایه گیرد مدامت |
|
|
نهای منتقم زانکه امکان ندارد |
|
چو خلق عدم علت انتقامت |
|
|
کجا شد عنان عناد تو جنبان |
|
که حالی نشد توسن چرخ رامت |
|
|
کجا شد رکاب جهاد تو ساکن |
|
که حالی نشد کار ملکی به کامت |
|
|
بود هیچ ملکی که صیدت نگردد |
|
چو باشد سخا دانه و عدل دامت |
|
|
الا تا که صبح است در طی شامی |
|
مدار جهان باد بر صبح و شامت |
|
|
مبادا که یک لالهی فتح روید |
|
نه در سبزهی خنجر سبز فامت |
|
|
مبادا که خورشید نصرت برآید |
|
جز از سایهی زردهی تیزکامت |
|