| | | | | | |
|
نماز شام چو کردم بسیج راه سفر |
|
درآمد از درم آن سرو قد سیمینبر |
|
|
ز تف آتش دل وز سرشک دیده شده |
|
لب چو قندش خشک و رخ چو ماهش تر |
|
|
در آب دیده همی گشت زلف مشکینش |
|
چو شاخ سنبل سیراب در می احمر |
|
|
مرا دلی ز غریوش چو اندر آتش عود |
|
مرا تنی ز وداعش چو اندر آب شکر |
|
|
چه گفت، گفت نه سوگند خوردهای به سرم |
|
که هرگز از خط عشق تو برندارم سر |
|
|
هنوز مدت یک هجر نارسیده به پای |
|
هنوز وعدهی یک وصل نارسیده به سر |
|
|
بهانهی سفر و عزم رفتن آوردی |
|
دلت ز صحبت یاران ملول گشت مگر |
|
|
چه وقت رفتن و هنگام کردن سفرست |
|
سفر مکن که شود بر دلم جهان چو سقر |
|
|
مرا درین غم وتیمار ودرد دل مگذار |
|
ز عهد و بیعت و سوگند خویشتن مگذر |
|
|
وگر به رغم دل من همی بخواهی رفت |
|
از آن دیار خبرده مرا وزان کشور |
|
|
کجاست مقصد و تا چند خواهی آنجا ماند |
|
کجا رسیم دگر بار و کی به یکدیگر |
|
|
چو این بگفت به بر در گرفتمش گفتم |
|
که جان جان و قرار دلی و نور بصر |
|
|
سفر مربی مردست و آستانهی جاه |
|
سفر خزانهی مالست و اوستاد هنر |
|
|
به شهر خویش درون بیخطر بود مردم |
|
به کان خویش درون بیبها بود گوهر |
|
|
درخت اگر متحرک شدی ز جای به جای |
|
نه جور اره کشیدی و نه جفای تبر |
|
|
به جرم خاک و فلک در نگاه باید کرد |
|
که این کجاست ز آرام و آن کجا ز سفر |
|
|
ز دست فتنهی این اختران بیمعنی |
|
ز دام عشوهی این روزگار دونپرور |
|
|
همی به خدمت آن صدر روزگار شوم |
|
که روزگار ازو یافتست قدر و خطر |
|
|
نظام ملکت سلطان و صدر دین خدای |
|
خدایگان وزیران وزیر خوب سیر |
|
|
محمد آنکه ز جاهش گرفت ملت و ملک |
|
همان نظام که دین ز ابتدا به عدل عمر |
|
|
بزرگواری کاندر بروج طاعت اوست |
|
مدبران فلک را مدار گرد مدر |
|
|
بر شمایل حلمش نموده کوه سبک |
|
بر بسایط طبعش نموده بحر شمر |
|
|
چه دست او به سخا در چه ابر در نیسان |
|
چه طبع او به سخن در چه بحر بیمعبر |
|
|
شمر ز تربیت جود او شود دریا |
|
عرض به تقویت جاه او شود جوهر |
|
|
ز بیم او نچشد شیر شرزه طعم وسن |
|
ز عدل او نبرد شور و فتنه رنج سهر |
|
|
چو باز او شکرد صید او چه شیر و چه گرگ |
|
چو اسب او گذرد راه او چه بحر و چه بر |
|
|
سعادت ابدی در هوای او مدغم |
|
نوایب فلکی در خلاف او مضمر |
|
|
اگر به وجه عنایت کند به شوره نگاه |
|
وگر ز روی سیاست کند به خاره نظر |
|
|
شود به دولت او خاک شوره مهر گیا |
|
شود ز هیبت او سنگ خاره خاکستر |
|
|
به ابر بهمن اگر دست جود بنماید |
|
عرق چکد ز مسامش به جای قطر مطر |
|
|
چو دست دولت او بر زمانه بگشودند |
|
کشید پای به دامن درون قضا و قدر |
|
|
ایا به جاه و شرف با ستاره سوده عنان |
|
و یا به جود و سخا گشته در زمانه سمر |
|
|
ببرده نام ز فرزانگان به قدر و به جاه |
|
ربوده گوی ز سیارگان به فخر و به فر |
|
|
به روز بار ترا مهر بالش ومسند |
|
به روز جشن ترا ماه مشرب و ساغر |
|
|
کند نسیم رضای تو کاه را فربه |
|
کند سموم خلاف تو کوه را لاغر |
|
|
به حضرت تو درون تیر کلک مستوفی |
|
به مجلس تودرون زهره ساز خنیاگر |
|
|
ز تیر حادثه ایمن شد و سنان بلا |
|
هر آفریده که کرد از حمایت تو سپر |
|
|
به زیر سایهی عدل تو نیست خوف و رجا |
|
ورای پایهی قدر تو نیست زیر و زبر |
|
|
بجز در آینهی خاطر تو نتوان دید |
|
ز راز چرخ نشان و ز علم غیب خبر |
|
|
اگر ز حلم تو یک ذره بر سپهر نهند |
|
قرار یابد ازو همچو کشتی از لنگر |
|
|
نسیم لطف تو ار بگذرد به آتش تیز |
|
ز شعلهاش گشاید به خاصیت کوثر |
|
|
حسام قهر تو شخص اجل زند به دو نیم |
|
چنان که ماه فلک را بنان پیغمبر |
|
|
به نیش کژدم قهرت اگر قضا بزند |
|
عدوت را که سیه روز باد و شوم اختر |
|
|
به هیچ داروی و تریاک برنیارد خاست |
|
ز خاک جز که به آواز صور در محشر |
|
|
قدر ز شست تو بر اختران رساند تیر |
|
قضا ز دست تو بر آسمان گشاید در |
|
|
چه بارهایست به زیر تو در بنامیزد |
|
که منزلیش بود باختر دگر خاور |
|
|
هلال نعل فلک قامت ستاره مسیر |
|
زمیننوردی دریا گذار که پیکر |
|
|
به زور چرخ و به آواز رعد و جستن برق |
|
به قد کوه و تن پیل و پویهی صرصر |
|
|
گه درنگ ازو طیره خورده پای خیال |
|
گه شتاب درو خیره مانده مرغ به پر |
|
|
گه تحرک او منقطع صبا و دبور |
|
بر تحمل او مضطرب حدید و حجر |
|
|
درخش نعلش سندان و سنگ را در خاک |
|
فروغ و شعله دهد همچو اختر و اخگر |
|
|
بزرگوارا دریا دلا خداوندا |
|
ترا سپهر سریرست و آفتاب افسر |
|
|
ز شوق خدمت تو عمرها گذشت که من |
|
چو شکرم در آب و چو عود بر آذر |
|
|
بدان عزیمت و اندیشهام که تا ننهد |
|
قضابه دست اجل بر به حنجرم خنجر |
|
|
بجز مدیح توام برنیاید از دیوان |
|
بجز ثنای توام بر نیاید از دفتر |
|
|
ز نظم و نثر مدیح تو اندر آویزم |
|
ز گوش و گردم ایام عقدهای گهر |
|
|
نه نظم بلکه ازین درجهای پر ز نکت |
|
نه نثر بلکه ازین درجهای پر ز درر |
|
|
همیشه تا که بروید ز خاکها زر و سیم |
|
همیشه تا که بتابد ز آسمان مه و خور |
|
|
علو و رفعت تو همچو ماه باد و چو مهر |
|
سرشک و چهرهی خصمت چو سیم باد و چو زر |
|
|
تو بر میان کمر ملک بسته و جوزا |
|
به پیش طالع سعدت همیشه بسته کمر |
|
|
جهان مطیع و فلک تابع و ستاره حشم |
|
زمان غلام و قضا بنده و قدر چاکر |
|
|
درخت بخت حسود ترانه بیخ و نه شاخ |
|
چو شاخ دولت خصم ترانه بار و نه بر |
|