| | | | | | |
|
هرچه زاب و آتش و خاک و هوای عالمست |
|
راستی باید طفیل آب و خاک آدمست |
|
|
باز هر کاندر دوام خیر کلی دست او |
|
بر بنی آدم قویتر بهترین عالمست |
|
|
گر کسی تعیین کند کان کیست ورنه باک نیست |
|
معنیی دارد مبین گر به صورت مبهمست |
|
|
عیسی اندر آسمان هم داند ار خواهی بپرس |
|
تات گوید کاین سخن در صفوةالدین مریمست |
|
|
پادشا سیرت خداوندی که در تدبیر ملک |
|
هرچه رای اوست رای پادشاه اعظمست |
|
|
آنکه در انگشت تدبیر سلیمان دوم |
|
مشورتهای صوابش را خواص خاتمست |
|
|
ای از آن برتر که در طی زبان آید ثنات |
|
طوطی معنی منم وینک زبانم ابکمست |
|
|
حرف را چون حلقه بر در بستهای پس ای عجب |
|
من چگویم چون لغتها از حروف معجمست |
|
|
ابجد نعمت تو حاصل زان دبیرستان شود |
|
کاوستادش علم الانسان ما لم یعلمست |
|
|
گر به خاطر در نگنجد مدح تو نشگفت ازآنک |
|
هرچه عقلش در تواند یافت از قدرت کمست |
|
|
قدرت اندیشه بر قدر تو شکلی مشکلست |
|
دیدن خورشید بر خفاش کاری معظمست |
|
|
مسند قدر تو تن در حیز امکان نداد |
|
زان تاسف آسمان اندر لباس ماتمست |
|
|
خواستم گفت آسمانی رفعتت، گفتا مگو |
|
کاسمان از جملهی اقطاع ما یک طارمست |
|
|
تو در آن اندازهای از کبریا کاندر وجود |
|
هیچکس را دست بر نتوان نهادن کو همست |
|
|
باد را در شارع حکمت شتابی دایمست |
|
خاک را از فضلهی حلمت اساسی محکمست |
|
|
ایمنی با سدهی جاهت چو دمسازی گرفت |
|
فتنه را گفتند کایمان تازه کن کاخر دمست |
|
|
تا در انعام تو بر آفرینش باز شد |
|
آز را پیوسته در با بینیازی درهمست |
|
|
فتح باب دست تو شکلیست کز تاثیر او |
|
دود آتش را میان چو ابر نیسان پر نمست |
|
|
موج شادی میزند جان جهانی از کفت |
|
اینت غم گر کان و دریا را از آن شادی غمست |
|
|
سعد اکبر کیست کاندر یک دو گز مقنع ترا |
|
آن سعادتهای دنیاوی و دینی مدغمست |
|
|
کز ورای بیخ گردون ده یکی زان خاصیت |
|
مشتری را در صد و سی گز عمامه معلمست |
|
|
تا که از دوران دایم و زخم سقف فلک |
|
با چراغ صبح اشهب دود شام ادهمست |
|
|
آتش جود ترا کز دود منت فارغست |
|
آن سعادت باد هیزمکش که بیرون زین خمست |
|
|
مینیارم گفت خرم باد عیدت، گو چرا |
|
زانکه خود عید دو گیتی از وجودت خرمست |
|
|
رایت عز تو بر بام بقا تا در گذر |
|
طرهی شب نیزهی فوج زمان را پر چمست |
|