| | | | | | |
|
چون شمع روز روشن از ایوان آسمان |
|
ناگه در اوفتاد به دریای بیکران |
|
|
روشن زمین و فرق هوا را ز قیر و مشک |
|
بهر سپهر کوژ ردا کرد و طیلسان |
|
|
آورد پای مهر چو در دامن زمین |
|
بگرفت دست ماه گریبان آسمان |
|
|
بر طارم فلک چو شه زنگ شد مکین |
|
در خاک تیره شد ملک روم را مکان |
|
|
تا هم میان صرح ممرد به پیش چشم |
|
بر روی او فشاند همه گنج شایگان |
|
|
گردون چو تاج کسری بر معجزات حسن |
|
وز در و لعل چتر سکندر برو نشان |
|
|
زهره چو گوی سیمینبر چرخ و بر درش |
|
دنبال برج عقرب مانند صولجان |
|
|
بهرام تافت از فلک پنجمین همی |
|
چونان که دیده سرخ کند شرزهی ژیان |
|
|
پروین چو وقت حمله گرانتر کنی رکاب |
|
جوزا چو گاه پویه سبکتر کنی عنان |
|
|
گردان بنات نعش چو مرغی که سرنگون |
|
یکسر به جوی آبخور آید ز آشیان |
|
|
برجیس چون شمامهی کافور پر عبیر |
|
کیوان چو بر بنفشهستان برگ ارغوان |
|
|
دیو از شهاب گشته گریزان بر آن مثال |
|
چون خصم منهزم ز سنان خدایگان |
|
|
اندر چنین شبی که غضنفر شدی ذلیل |
|
وندر چنین شبی که دلاور بدی جبان |
|
|
من روز سوی راه نهاده به فال سعد |
|
امید خود بریده ز پیوند و خانمان |
|
|
راهی چنان که آید ازو جسم را خلل |
|
راهی چنانکه آید ازو روح را زیان |
|
|
ریگش چو نیش کژدم و سنگش چو پشک مار |
|
زین طبع را عفونت و زان عقل را فغان |
|
|
در آب او سمک نرود جز به سلسله |
|
بر کوه او ملک نرود جز به نردبان |
|
|
هرچند سنگ و ریگ و که و غار او نمود |
|
رنج دل و بلای تن و آفت روان |
|
|
زان در دلم نبود اثر زانکه همچو حرز |
|
راندم همی مدیح خداوند بر زبان |
|
|
قطب جلال شاه معظم که روزگار |
|
بر حصن قدر و حشمت او هست بادبان |
|
|
گردون به هفت کوکب و گیتی به چار طبع |
|
یک تن نپرورید قرینش به صد قران |
|
|
تیرش به گاه حمله چو پوید به سوی خصم |
|
کلکش به گاه پویه چو جنبد به پرنیان |
|
|
این داعیست دست امل را به سوی دل |
|
وان هادیست پای اجل را به سوی جان |
|
|
شاهان همی روند ز عصان او نگون |
|
مرغان همی پرند در ایام او ستان |
|
|
ای بر هزار میر شده میر و شهریار |
|
وی تا دو پشت جد و پدر شاه و پهلوان |
|
|
گرگ از نهیب عدل تو اندر دیار تو |
|
از بیم میش بدرقه گیرد سگ شبان |
|
|
روزی که تیغ تیز بگرید چو ابر تند |
|
وز خون تازه خاک بخندد چو گلستان |
|
|
جان را بود ز هیبت رمح تو سر به سنگ |
|
دل را شود ز هیبت گرز تو سرگران |
|
|
سازند کار جنگ شجاعان جنگجو |
|
از بهر روز کینه دلیران کاردان |
|
|
گرزت چنان بکوبد خصم ترا به حرب |
|
کش چون خوی از مسام برون جوشد استخوان |
|
|
گویی که شرزه شیر گشاید همی کمین |
|
وقتی که در مصاف شها برکشی کمان |
|
|
آرش اگر بدیدی تیر و کمانت را |
|
نشناختی ز بیم تو ترکش ز دوکدان |
|
|
ای گشته جفت رای ترا همت بلند |
|
وی طبع و رای پیر ترا دولت جوان |
|
|
این بنده سوی درگه عالی نهاده روی |
|
تا از حوادث فلکی باشدش امان |
|
|
یابد اگر قبول خداوند بیخلاف |
|
حاصل شود هوای دل بنده بیگمان |
|
|
تا بید گل نگردد و شمشاد یاسمین |
|
تا ارغوان سمن نشود سرو خیزران |
|
|
اندر حریم جود و جلال و بقا بپای |
|
وانرد سرای جاه و جمال و بها بمان |
|