| | | | | | |
|
چو از دوران این نیلی دوایر |
|
زمانه داد ترکیب عناصر |
|
|
زمین شد چون سپهر از بس بدایع |
|
خزان شد چون بهار از بس نوادر |
|
|
درخت مفلس از گنج طبیعت |
|
توانگر شد به انواع جواهر |
|
|
چنان شد باغ کز نظارهی او |
|
همی خیره بماند چشم ناظر |
|
|
زنور دانهی نار کفیده |
|
ببیند در دل آبی همی سر |
|
|
تو گویی برگ سیب و سیب الوان |
|
سپهرست و برو اجرام زاهر |
|
|
ز شکل بربط و از دستهی او |
|
اگر فکرت کند مرد مفکر |
|
|
همان هیات که از امرود و شاخش |
|
به خاطر اندرست آید به خاطر |
|
|
اگرنه برج ثور و شاخ انگور |
|
دو موجودند از یک مایه صادر |
|
|
چرا پس خوشهی انگور و پروین |
|
یکی صورت پذیرفت از مصور |
|
|
وگرنه شاخها را جام نرگس |
|
به باغ اندر شرابی داد مسکر |
|
|
چرا چونان که مستان شبانه |
|
توان و سرنگونسارند و فاتر |
|
|
چمن را شاخ چندان زر فرستاد |
|
ز دارالضرب وی پنهان و ظاهر |
|
|
که هر ساعت چمن گوید که هر شاخ |
|
کف خواجه است با این بخشش و بر |
|
|
ظهیر دین یزدان بوالمناقب |
|
نصیر ملت اسلام ناصر |
|
|
کمال فضل و او با فضل کامل |
|
وفور علم و او با علم وافر |
|
|
به تقدیم قضا رایش مقدم |
|
به تقدیر قدر حکمش مدبر |
|
|
بود در پیش حلمش خاک عاجل |
|
بود در جنب حکمش برق صابر |
|
|
به کلکش در فتوت را خزاین |
|
به طبعش در مروت را ذخایر |
|
|
امور شرع را عدلش مربی |
|
رموز غیب را حلمش مفسر |
|
|
ندارد هیچ حاصل عقل کلی |
|
که نه در ذهن او آن هست حاضر |
|
|
خطابش منهی آمال عاقب |
|
عتابش داعی آجال قاهر |
|
|
ز سهمش گوئیا اقرار حشوست |
|
به دیوانش اندرون انکار منکر |
|
|
دهد پیشش گواهی در مظالم |
|
رگ و پی بر فجور مرد فاجر |
|
|
قضا تاویل سهم او ندارد |
|
حریف خویش بشناسد مقامر |
|
|
بر از گردون تاسع کرد مفروض |
|
ز قدر او خرد گردون عاشر |
|
|
قدر تقدیر قدر او نداند |
|
مقدر کی بود هرگز مقدر |
|
|
ایا آرام خاکت در نواهی |
|
و یا تعجیل بادت در اوامر |
|
|
بیان از وصف انعام تو عاجز |
|
زبان از شکر اکرام تو قاصر |
|
|
ره درگاه تو گویی مجره است |
|
ز سیم سایلت وز زر زایر |
|
|
گر از جود تو گیتی دانه سازد |
|
به دام او درآید نسر طایر |
|
|
ور از لطف تو تن مایه پذیرد |
|
چو روحش درنیابد حس باصر |
|
|
نیارد چون تو گردون مدور |
|
نزاید چون تو ایام مسافر |
|
|
به فرمان بردن اندر شرع مامور |
|
به فرمان دادن اندر حکم آمر |
|
|
عمارت یافت از عدلت زمانه |
|
زمانه هست معمور و تو عامر |
|
|
فرو خورد آب عدلت آتش ظلم |
|
چنان چون مار موسی سحر ساحر |
|
|
اگر مسعود ناصر تربیت داد |
|
عیاضی را به خلعتهای فاخر |
|
|
مرا آن داد جاهت کان ندادست |
|
عیاضی را دو صد مسعود ناصر |
|
|
وگر چند اندرین مدت ندیدست |
|
کسم در خدمتت الا بنادر |
|
|
به یاد آن حقوق مکرماتت |
|
زبانها دارم از خلق تو شاکر |
|
|
وگر عمرم بر آن مقصور دارم |
|
به آخر هم نمیرم جز مقصر |
|
|
به شعر آنرا مقابل کی توان کرد |
|
ولیکن شعر نیکوتر ز شاعر |
|
|
چو خاموشی بود کفران نعمت |
|
در این معنی چه خاموش و چه کافر |
|
|
همیشه تا بود ارکان مثر |
|
همیشه تا بودگردون مثر |
|
|
چو ارکانت مبادا هیچ نقصان |
|
چو گردونت مبادا هیچ آخر |
|
|
ز چرخت باد عمری در تزاید |
|
ز بختت باد عزمی بر تواتر |
|
|
بر احکام قضا حکم تو قاضی |
|
بر اسرار قدر علم تو قادر |
|
|
سعادت همنشینت در مجالس |
|
هدایت هم حریفت بر منابر |
|
|
ترا در شرع امری باد جاری |
|
مرا در شعر طبعی باد ماهر |
|
|
چو عیدی بگذرد تا عید دیگر |
|
به عید دیگرت هر شب مبشر |
|