| | | | | | |
|
یافت احوال جهان رونق جاویدانی |
|
چرخ بنهاد ز سر عادت بیفرمانی |
|
|
در زمان دو سپهدار که از گرد سپاه |
|
بر رخ روز درآرند شب ظلمانی |
|
|
باز در معرکه چون صبح سنانشان بدمد |
|
دل شب همچو رخ روز شود نورانی |
|
|
دو جهانگیر و دو کشور ده و اقلیم سنان |
|
نه به یک ملک به صد ملک جهان ارزانی |
|
|
عضد دولت و دین آن همه افریدونی |
|
ناصر ملت و ملک این همه نوشروانی |
|
|
رای آن بر افق عدل کند خورشیدی |
|
قدر این بر فلک ملک کند کیوانی |
|
|
عدلشان گویی خاصیت لاحول گرفت |
|
چون قضا تهنیهشان گفت به گیتیبانی |
|
|
زانکه در سایهی او مینتواند که زند |
|
هیچ شیطان ستم نیز دم شیطانی |
|
|
پاسشان حبس زمین است و درو قارونوار |
|
فتنه و جور و ستم هر سه شده زندانی |
|
|
گر زمین را همه در سایهی انصاف کشند |
|
جغد جاوید ببرد طمع از ویرانی |
|
|
ور جهان را گره ابروی کین بنمایند |
|
بگریزد ز جهان صورت آبادانی |
|
|
ور به چشم کرمی جانب بالا نگرند |
|
چرخ بیرون شود از ورطهی سرگردانی |
|
|
ور ز فغفور و ز قیصر مثلا یاد کنند |
|
هر دو بر خاک نهند از دو طرف پیشانی |
|
|
گشته بخشودن ایشان سبب آسایش |
|
گشته بخشیدن ایشان سبب آسانی |
|
|
بزم ایشان چو بهشتست که بر درگه او |
|
مرحباگویان اقبال کند رضوانی |
|
|
رزم ایشان چو سعیرست که در حفرهی او |
|
اخسوا خوانان شمشیر کند نیرانی |
|
|
هر کجا ژاله زند ابر کمانشان بینی |
|
موجها خاسته از خون عدو طوفانی |
|
|
تا جه ابریست کمانشان که چو باران بارد |
|
آسمان بر سر خورشید کشد بارانی |
|
|
تیغشان گر به ضیافت چو خلیلالله نیست |
|
دام و دد را چکند روز وغا مهمانی |
|
|
دستشان گر ید بیضای کلیمالله نیست |
|
چکند رمح درو همچو عصا ثعبانی |
|
|
شکل توقیع مبارکشان تقدیر بدید |
|
گفت برنامهی ما چون نکنی عنوانی |
|
|
ملکشان را مدد از جغری و طغرل کم نیست |
|
زان امیری برسیدند بدین سلطانی |
|
|
ملک یزدان به غلط کی دهد آخر سریست |
|
اندرین ملک بدین منتظمی تا دانی |
|
|
هرچه یزدان ندهد بخت و فلک هم ندهد |
|
کار آن مرتبه دارد که بود یزدانی |
|
|
مدح ایشان به سزا چرخ نیارد گفتن |
|
انوری داد بده رو که تو هم نتوانی |
|
|
لیک با این همه ای در بر روح سخنت |
|
روح بیفایده اندر سخن روحانی |
|
|
گرچه در انشی نظمی که در ایشان گویی |
|
راه بر قافیه می گم شود از حیرانی |
|
|
مصطفی سیرتی و هردو بدان آوردت |
|
که در این ملک همه عمر کنی حسانی |
|
|
تاکه بر چارسوی عالم کونست و فساد |
|
روی نرخ امل خلق سوی ارزانی |
|
|
عدل ایشان سبب عافیت عالم باد |
|
ملک را عدل دهد مدت جاویدانی |
|
|
کار گیتی همه فرمانبری ایشان باد |
|
کار ایشان به جهان در همه فرمان رانی |
|