ترجمه قرآن (قمشه‌ای)/نجم

به نام خداوند بخشنده مهربان

قسم به ستاره چون فرود آید. (۱)

که صاحب شما (محمّد مصطفی ص) هیچ گاه در ضلالت و گمراهی نبوده است. (۲)

و هرگز به هوای نفس سخن نمی‌گوید. (۳)

سخن او هیچ غیر وحی خدا نیست. (۴)

او را (جبرئیل) همان (فرشته) بسیار توانا (به وحی خدا) علم آموخته است. (۵)

همان ملک مقتدری که به خلقت کامل (و صورت ملکوتی بر رسول) جلوه کرد. (۶)

و آن رسول در افق اعلا (ی کمال و مشرق انسانیت) بود. (۷)

آن گاه نزدیک آمد و بر او (به وحی حق) نازل گردید. (۸)

(بدان نزدیکی که) با او به قدر دو کمان یا نزدیکتر از آن شد. (۹)

پس (خدا) به بنده خود وحی فرمود آنچه که هیچ کس درک آن نتواند کرد. (۱۰)

آنچه (در غیب عالم) دید دلش هم به حقیقت یافت و کذب و خیال نپنداشت. (۱۱)

آیا (شما کافران) با رسول بر آنچه (در شب معراج) به چشم مشاهده کرد ستیزه می‌کنید؟ (۱۲)

و یک بار دیگر هم او را (یعنی جبرئیل را) رسول مشاهده کرد. (۱۳)

در نزد (مقام) سدرة المنتهی (که آن درختی است در سمت راست عرش که منتهای سیر عقلی فرشتگان و ارواح مؤمنان تا آنجاست و بر مقام بالاتر آگاه نیستند). (۱۴)

بهشتی که مسکن متقیان است در همان جایگاه سدره است. (۱۵)

چون سدره را می‌پوشاند (از نور عظمت حق) آنچه که احدی از آن آگه نیست. (۱۶)

چشم (محمّد ص از حقایق آن عالم) آنچه را باید بنگرد بی هیچ کم و بیش مشاهده کرد. (۱۷)

آنجا از بزرگتر آیات حیرت‌انگیز پروردگارش را به حقیقت دید. (۱۸)

آیا دو بت بزرگ لات و عزّای خود را دیدید (که بی اثر است). (۱۹)

و منات سومین بت دیگرتان را دانستید (که جمادی بی‌نفع و ضرر است). (۲۰)

آیا شما را فرزند پسر و خدا را دختر است؟ (۲۱)

اگر چنین بودی باز هم تقسیمی ناروا و نادرست بودی. (۲۲)

این بتها جز نامهایی که شما و پدرانتان بر آنها نهاده‌اید چیز دیگری نیست و خدا هیچ دلیلی بر (معبودیت) آنها نازل نفرموده؛ مشرکان چیزی غیر گمان باطل و هوای نفس فاسد خود را پیروی نمی‌کنند با آنکه از جانب خدایشان هدایت بر آنها آمد. (۲۳)

آیا برای آدمی هر چه آرزو کند حاصل می‌شود؟ (۲۴)

در صورتی که (انسان مالک هیچ نیست و) دنیا و آخرت همه ملک خداست. (۲۵)

و بسیار ملک در آسمانها هست که شفاعتشان سودمند نیست جز به امر خدا و بر آن کس که خدا بخواهد و از او خشنود باشد. (۲۶)

آنان که به آخرت ایمان ندارند فرشتگان را نام دختران خدا نهادند. (۲۷)

و حال آنکه هیچ علم به آن ندارند و جز در پی گمان و پندار نمی‌روند و ظنّ و گمان هم در فهم حق و حقیقت هیچ سودی ندارد. (۲۸)

پس از هر کسی که از یاد ما (و قرآن ما) رو گردانید و جز زندگانی دنیای فانی را نخواست به کلی اعراض کن. (۲۹)

منتهای علم و فهم این مردم تا همین حد است، خدا به حال آن که از راه حق گمراه شد و آن که هدایت یافت کاملا آگاه است. (۳۰)

و آنچه در آسمانها و زمین است همه ملک خداست (و حکم اعمال خلق با اوست) تا بدکاران را به کیفر رساند و نیکوکاران را پاداش نیکوتر عطا کند. (۳۱)

آنان که از گناهان بزرگ و اعمال زشت دوری کنند مگر آنکه کمی (یعنی گناه صغیره‌ای یا تخیّل و وسوسه‌ای به غلبه طبیعت و عادت) از آنها سر زند، که مغفرت پروردگارت بسیار وسیع است، او به حال شما آگاه‌تر است آن گاه که شما را از خاک زمین آفرید و هنگامی که در رحم مادرها جنین بودید، پس خودستایی مکنید، او به حال هر که متّقی (و در خور ستایش) است از شما داناتر است. (۳۲)

(ای رسول) دیدی آن کس را که روی (از جنگ احد) بگردانید؟ (۳۳)

و اندک صدقه‌ای داد سپس به کلّی قطع احسان کرد؟ (مفسّرین گفتند: آیات مربوط به عثمان است که شتری با بار به عبد اللّه سعد داد که در محشر بار گناه عثمان را به دوش گیرد). (۳۴)

آیا علم غیب نزد اوست و او (به احوال آن جهان) بیناست (که می‌داند رفیقش می‌تواند بار گناه او را به دوش گیرد). (۳۵)

یا که آگه نشد به آنچه (راجع به مجازات) در تورات موسی عمران است؟ (۳۶)

و هم در صحف ابراهیم خلیل وفادار؟ (۳۷)

که هیچ کس بار گناه دیگری را (در قیامت) به دوش نخواهد گرفت. (۳۸)

و (نمی‌داند) اینکه برای آدمی جز آنچه به سعی و عمل خود انجام داده (ثواب و جزایی) نخواهد بود؟ (۳۹)

و اینکه البته پاداش سعی و عمل او را (در دنیا و برزخ) به وی بنمایند. (۴۰)

سپس (در آخرت) پاداش کامل آن را به او بدهند. (۴۱)

و اینکه کار خلق عالم به سوی خدا منتهی می‌شود. (۴۲)

و هم اوست که (بندگان را) شاد و خندان سازد و غمین و گریان گرداند. (۴۳)

و هم اوست که بمیراند و باز زنده فرماید. (۴۴) و اوست که خلق را (برای انس با هم) جفت نر و ماده آفریده است. (۴۵)

از نطفه‌ای آفریده که (از مردان به رحم زنان) می‌ریزد. (۴۶)

و هم بر اوست که ایجاد نشأه آخرت کند. (۴۷)

و هم اوست که (بندگان را) بی‌نیاز کند و سرمایه (هر سعادت) بخشد. (۴۸)

و هم اوست آفریننده ستاره شعری (پس آفریننده را پرستید نه ستاره را). (۴۹)

و هم اوست که نخستین قوم عاد را هلاک ساخت. (۵۰)

و قوم ثمود را، و هیچ باقی نگذاشت. (۵۱)

و پیش از اینان قوم نوح را که ظالم و سرکش‌تر بودند هلاک گردانید. (۵۲)

و شهرهای قوم لوط را واژگون ساخت. (۵۳)

تا آنکه بر آنها عذابی بسیار سخت احاطه کرد. (۵۴)

پس (ای بشر) به کدام یک از نعمتهای پروردگارت جدل و انکار می‌کنی؟ (۵۵)

این رسول هم مانند رسولان پیشین ترساننده خلق (از قهر خدا) است. (۵۶)

روز قیامت بسیار نزدیک شده است. (۵۷)

هیچ کس غیر خدا آن روز را آشکار نتواند ساخت. (۵۸)

آیا از این سخن تعجب می‌کنید، (۵۹)

و (به فسوس و مسخره بر آن) می‌خندید و (به روزگار سخت خود) نمی‌گریید، (۶۰)

و شما سخت غافلید (از این خواب غفلت برخیزید و). (۶۱)

بعد از این به سجده و عبادت خدا پردازید. (۶۲)