| | | | | | |
| |
از دو عالم دامن جان درکشم هر صبح‌دم |
|
پای نومیدی به دامان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
سایه با من هم‌نشین و ناله با من هم‌دم است |
|
جام غم بر روی ایشان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
ساقیی دارم چو اشک و مطربی دارم چو آه |
|
شاهد غم را ببر زان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
عشق مهمان دل است و جان و دل مهمان او |
|
من دل و جان پیش مهمان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
ناگزیر جان بود جانان و از جان ناگزیر |
|
پیش جانان شاید ار جان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
هم مژه مسمار سازم هم بهای نعل را |
|
دیده پیش اسب جانان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
بس که می‌جویم سواری بر سر میدان عقل |
|
تا عنان گیرم به میدان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
هر شب از سلطان عشقم در ستکانی‌ها رسد |
|
تا به یاد روی سلطان در کشم هر صبح‌دم |
|
| |
دوستکانی کان به مهر خاص سلطان آورند |
|
گر همه زهر است آسان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
نوش خندیدن به وقت زهر خوردن واجب است |
|
من بسا زهرا که خندان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
دوستان خون رزان پنهان کشند از دور و من |
|
آشکارا خون مژگان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
گر همه مستند از آن راوق منم هم مست از آنک |
|
خون چشم رواق افشان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
دهر ویران را بجز آرایش طاقی نماند |
|
خویشتن زین طاق ویران درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
آفتم عقل است میل آتشین سازم ز آه |
|
پس به چشم عقل پنهان درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
چند ازین دوران که هستند این خدا دوران در او |
|
شاید ار دامن ز دوران درکشم هر صبح‌دم |
|
| |
از خود و غیری چنان فارغ شدم کز فارغی |
|
خط به خاقانی و خاقان درکشم هر صبح‌دم |
|
