| | | | | | |
|
از گلستان وصل نسیمی شنیدهام |
|
دامن گرفته بر اثر آن دویدهام |
|
|
بیبدرقه به کوی وصالش گذشتهام |
|
بیواسطه به حضرت خاصش رسیدهام |
|
|
اینجا گذاشته پر و بالی که داشته |
|
آنجا که اوست هم به پر او پریدهام |
|
|
این مرغ آشیان ازل را به تیغ عشق |
|
پیش سرای پردهی او سر بریدهام |
|
|
وین مرکب سرای بقا را به رغم خصم |
|
جل درکشیده پیش در او کشیدهام |
|
|
گاهی لبش گزیده و گاهی به یاد او |
|
آن می که وعده کرد ز دستش مزیدهام |
|
|
خود نام من ز خاطر من رفته بود پاک |
|
خاقانی آن زمان ز زبانش شنیدهام |
|
|
در جمله دیدم آنچه ز عشاق کس ندید |
|
اما دریغ چیست که در خواب دیدهام |
|
|
گوئی که بر جنیبت وهم از ره خیال |
|
در باغ فضل صدر افاضل چریدهام |
|
|
والا جمال دین محمد، محمد آنک |
|
از کل کون خدمت او برگزیدهام |
|
|
جبریلوار باد معانی به فر او |
|
در آستین مریم خاطر دمیدهام |
|
|
شک نیست کز سلالهی نثر بلند اوست |
|
این روی تازگان که به نظم آفریدهام |
|
|
ای آنکه تا عنان به هوای تو دادهام |
|
از ناوک سخن صف خصمان دریدهام |
|
|
هود هدی توئی و من از تو چو صرصری |
|
بر عادیان جهل به عادت بزیدهام |
|
|
آزردهام ز زخم سگ غرچه لاجرم |
|
خط فراق بر خط شروان کشیدهام |
|
|
لیکن بدان دیار نیابم ز ترس آنک |
|
پرآبهاست در ره و من سگ گزیدهام |
|