| | | | | | |
|
اندرآ ای جان که در پای تو جان خواهم فشاند |
|
دستیاری کن که دستی بر جهان خواهم فشاند |
|
|
پای خاکی کن در آکز چشم خونین هر نفس |
|
گوهر اندر خاک پایت رایگان خواهم فشاند |
|
|
گر چو چنگم دربر آیی زلف در دامن کشان |
|
از مژه یک دامنت لعل روان خواهم فشاند |
|
|
چهرهی من جام و چشم من صراحی کن که من |
|
چون صراحی بر سر جام تو جان خواهم فشاند |
|
|
رخ ترش داری که خوبم شکر شیرین کنی |
|
چون ترش باشی به تو شیرین روان خواهم فشاند |
|
|
بس کن از سرکه فشاندن زان لب میگون که من |
|
دل بر آن میگون لب سرکه فشان خواهم فشاند |
|
|
دوستان خواهند کز عشق تو دامن درکشم |
|
من برآنم کاستین بر دوستان خواهم فشاند |
|
|
بر سر خاک اوفتان خیزان ز جور آسمان |
|
از تظلم خاک هم بر آسمان خواهم فشاند |
|
|
اهل گفتم هست چون دیدم که خاقانی نیافت |
|
عذر خواهان خاک توبه بر دهان خواهم فشاند |
|