| | | | | | |
| |
این چه شور است آخر ای جان کز جهان انگیختی |
|
گرد فتنه است اینکه از میدان جان انگیختی |
|
| |
معجز حسن آشکارا کردی و پنهان شدی |
|
خوش نشستی چون قیامت در جهان انگیختی |
|
| |
آتش از شرم تو چون گل در خوی خونین نشست |
|
زان خطی کز عارض آتش فشان انگیختی |
|
| |
دیده‌ام کافور کز هندوستان خیزد همی |
|
تو ز کافور ای عجب هندوستان انگیختی |
|
| |
ز آن دل چون سنگ و آهن در دلم آتش زدی |
|
پس به باد زلف از آتش ارغوان انگیختی |
|
| |
پشت بنمودی و خون‌ها راندی از مژگان مرا |
|
تا ز روی خاک نقش پرنیان انگیختی |
|
| |
صبح‌گاهی ساز ره کردی و جانم سوختی |
|
آن، چه آتش بود یارب کان زمان انگیختی |
|
| |
هم کمر بستی و هم آشوفتی زنبوروار |
|
تا مرا زنبور خانه در روان انگیختی |
|
| |
ای بسا اشک و سرشکا، کز رکاب و زین خویش |
|
از دل خورشید و چشم آسمان انگیختی |
|
| |
موج‌ها دیدی که چون خیزد ز دریا هر زمان |
|
سیل خون از چشم خاقانی چنان انگیختی |
|
| |
در تب هجرانش افکندی و آنگه مهر تب |
|
از ثنای خسرو صاحب‌قران انگیختی |
|
