| | | | | | |
|
ای راحت جانها به تو، آرام جان کیستی |
|
دل در هوس جان میدهد، تو دلستان کیستی |
|
|
ای گلبن نادیده دی اصل تو چه وصل تو کی |
|
با بوی مشک و رنگ می از گلستان کیستی |
|
|
از از بتان دلخواه تو، در حسن شاهنشاه تو |
|
ما را بگو ای ماه تو، کز آسمان کیستی |
|
|
بگشا صدف یعنی دهن بفشان گهر یعنی سخن |
|
پنهان مکن یعنی ز من تا عشقدان کیستی |
|
|
چون زیر هر مویی جدا یک شهر جان داری نوا |
|
خامی بود گفتن تو را جانا که جان کیستی |
|
|
با مایی و ما را نهای، جانی از آن پیدا نهای |
|
دانم کز آن ما نهای، برگو از آن کیستی |
|
|
خاقانی از تیمار تو حیران شد اندر کار تو |
|
ای جان او غمخوار تو، تو غمنشان کیستی |
|