| | | | | | |
|
بس سفالین لب و خاکین رخ و سنگین جانم |
|
آتشین آب و گلین رطل کند درمانم |
|
|
دست بوسم که گلین رطل دهد یار مرا |
|
گر دهد جام زرم دست بر او افشانم |
|
|
منم از گل به گلین رطل خورم گلگون می |
|
کو برم جام زر ایمه که نه نرگسدانم |
|
|
رطل دریا صفت آرید که جام زردشت |
|
گوش ماهی است بر او آتش دل ننشانم |
|
|
دوستانم همه انصاف دهند از پی من |
|
که چه انصاف ده و جورکش دورانم |
|
|
گوش ماهی است نه خورد من و نه هم جام است |
|
به گلین رطل دل از بند خرد برهانم |
|
|
من که دریاکش و سرمست چو دریا باشم |
|
گوش ماهی چه کنم؟ جام صدف چه ستانم |
|
|
بوی خاکی که من از رطل گلین میشنوم |
|
بردمد از بن هر موی گل و ریحانم |
|
|
همه ماهی تن و آورده به کف جام صدف |
|
من نهنگم نه حریف صدف ایشانم |
|
|
ساقی است آهوی سیمین و از آن زرین گاو |
|
خون خرگوش کند آبخور مارانم |
|
|
گاو زر ده به کف سامری و در کف من |
|
آب خضری که در او آتش موسی رانم |
|
|
جز بدین رطل گلین هیچ عمارت نکنم |
|
چار دیوار گلین را که در او مهمانم |
|
|
آهنین جامم و پر آه و انین دارم جان |
|
نزیم بیدمکی آب که هم حیوانم |
|
|
جوهری مغ شده و درج سفالین خم می |
|
وز نگین گهر و رطل گلین میزانم |
|
|
سیصد وشصت رگم زنده شود چون بدهد |
|
سیصد و شصت درم سنگ گهر وزانم |
|
|
هر که گوهر به دهان داشت جگر تشنه نماند |
|
من که گوهر بخورم تشنه جگر چون مانم |
|
|
ای عجب دل سبک و درد گرانتر شودم |
|
هرچه من رطل گران سنگ سبکتر رانم |
|
|
دوش با رطل گلین و می رنگین گفتم |
|
کز شما گشت غمآباد دل ویرانم |
|
|
ای می و رطل ندانم ز کدام آب و گلید |
|
کاتش درد نشاندن به شما نتوانم |
|
|
رطل بگریست که من ز آب و گل پرویزم |
|
می بنالید که من خون دل خاقانم |
|
|
چون به می خون جهان در گل افسرده خورم |
|
چه عجب گر نتوان یافت به دل شادانم |
|
|
من که خاقانیم از خون دل تاجوران |
|
میکنم قوت و ندانم چه عجب نادانم |
|