| | | | | | |
|
خاکی دلم به گرد وصالش کجا رسد |
|
سرگشته میدود به خیالش کجا رسد |
|
|
چون آفتاب سایه به ماهی نبیندش |
|
دیوانهای چو من به هلالش کجا رسد |
|
|
خود عالمی پر است که سلطان غلام اوست |
|
چون من تهی دوی به وصالش کجا رسد |
|
|
فتراک او بلندتر از چتر سنجری است |
|
دست من گدا به دوالش کجا رسد |
|
|
تا در لبش خزینه همه لعل و گوهر است |
|
درویش را زکات ز مالش کجا رسد |
|
|
تا صد هزار دانهی دلها سپند اوست |
|
عین الکمال خود به کمالش کجا رسد |
|
|
عشقش چو آفتاب قیامت دل بسوخت |
|
عشقش قیامتی است زوالش کجا رسد |
|
|
خاقانی اینت غم که دلت نزد او گریخت |
|
نظاره کن ز دور که حالش کجا رسد |
|