| | | | | | |
|
خستهام نیک از بد ایام خویش |
|
طیرهام بر طالع پدرام خویش |
|
|
از سپیدی کار طالع بخت را |
|
بس سیه بینم زبان و کام خویش |
|
|
دل سبوی غم تهی بر من کند |
|
من ز خون دل کنم پر جام خویش |
|
|
دل هم از من دوستگیر است ای عجب |
|
بر زبان غم دهد پیغام خویش |
|
|
من به دندان گوشهی دل چون خورم |
|
کو چنان در گوشه دید آرام خویش |
|
|
دل نه پیکان است، هم خون است و گوشت |
|
گوشت نتوان خوردن از اندام خویش |
|
|
آسمان هردم کشد وانگه دهد |
|
کشتگان را طعمهی اجرام خویش |
|
|
کلبهی قصاب چند آرد برون |
|
سرخ زنبوران خون آشام خویش |
|
|
وام بستانم دهم خواهنده را |
|
پس ز گنج غیب بدهم وام خویش |
|
|
سایلان از من چنین خوشدل روند |
|
من چنین ناخوشدل از ایام خویش |
|
|
سایل ار خرم شود زاکرام من |
|
من شوم خرمتر از اکرام خویش |
|
|
از برای شادی سائل به رنگ |
|
زعفران سازم رخ زرفام خویش |
|
|
دانگی از خود باز گیرم بهر قوت |
|
پس دهم دیناری از انعام خویش |
|
|
کام من بالله که ناکام من است |
|
تا به ناکامی برآرم کام خویش |
|
|
دست همت بس فراخ آمد مرا |
|
پای همت تنگ دارم گام خویش |
|
|
او به نسبت خوانده خاقانی مرا |
|
من کنم خاقان همت نام خویش |
|