| | | | | | |
|
خود لطف بود چندان ای جان که تو داری |
|
دارند بتان لطف نه چندان که تو داری |
|
|
بر مرکب خوبی فکنی طوق ز غبغب |
|
دستارچه زان زلف پریشان که تو داری |
|
|
بالله که عجب نیست گر از تابش غبغب |
|
زرین شود آن گوی گریبان که تو داری |
|
|
بر شکرت از پر مگس پرده چه سازی |
|
ای من مگس آن شکرستان که تو داری |
|
|
گفتی که برو گر مگسی برننشینی |
|
هم مورچهام بر سر آن خوان که تو داری |
|
|
مژگانت مرا کشت که یک موی نیازرد |
|
وین نیست عجب زان سر مژگان که تو داری |
|
|
بگشای به دندان گره از رشتهی جانم |
|
تا درد چنم زان سر دندان که تو داری |
|
|
گفتی که چه سر داری در عشق نگوئی |
|
دارم سر پای تو به آن جان که تو داری |
|
|
بردی دل خاقانی از آن سان که تو دانی |
|
میدار به زنهارش از آن سان که تو داری |
|