خاقانی (غزلیات)/در سایه‌ی غم شکست روزم
| در سایه‌ی غم شکست روزم | خورشید سیاه شد ز سوزم | |||||
| از دود جگر سلاح کردم | تا کین دل از فلک بتوزم | |||||
| تنها همه شب من و چراغی | مونس شده تا بگاه روزم | |||||
| گاهی بکشم به آه سردش | گاه از تف سینه برفروزم | |||||
| یک اهل نماند پس چرا چشم | زین پرده در آن فرو ندوزم | |||||
| خاقانی دل شکسته‌ام، باش | تا عمر چه بردهد هنوزم | |||||