| | | | | | |
|
دل جام جام، زهر غمان هر زمان کشد |
|
ناکام جان نگر که چه در کام جان کشد |
|
|
این کوه زهره دل که نهنگی است بحرکش |
|
در نوش خنده بین که چه زهر غمان کشد |
|
|
بحر نهنگدار غم از موج آتشین |
|
دود سیاه بر صدف آسمان کشد |
|
|
مرغان روزگار نگر کاژدهای غم |
|
گنجشک وارشان ز هوا در دهان کشد |
|
|
و آن کو به گوشهای ز میانه کرانه کرد |
|
هم گوشهی دلش ستم بیکران کشد |
|
|
مسکین درخت گندم از اندیشهی ملخ |
|
ایمن نگردد ارچه سرش صد سنان کشد |
|
|
خاقانی ار زبان ز سخن بست حق اوست |
|
چند از زبان نیافته سودی زیان کشد |
|
|
هرچند سوزیان زبان است گرم و خشک |
|
خط بر خط مزور این سوزیان کشد |
|
|
نای است بیزبان به لبش جان فرودمند |
|
بر بط زبان وراست عذاب از زبان کشد |
|
|
گر محرمان به کعبه کفن بر کتف کشند |
|
او بر در خدای کفن در روان کشد |
|
|
از زرق دوستان تبع دشمنان شود |
|
بر فرق دشمنان رقم دوستان کشد |
|