| | | | | | |
|
زان زلف مشک رنگ نسیمی به ما فرست |
|
یک موی سر به مهر به دست صبا فرست |
|
|
زان لب که تا ابد مدد جان ما ازوست |
|
نوشی به عاریت ده و بوسی عطا فرست |
|
|
چون آگهی که شیفته و کشتهی توایم |
|
روزی برای ما زی و ریزی به ما فرست |
|
|
بندی ز زلف کم کن و زنجیر ما بساز |
|
قندی ز لب بدزد و به ما خونبها فرست |
|
|
بردار پرده از رخ و از دیدههای ما |
|
نوری که عاریه است به خورشید وافرست |
|
|
گاهی به دست خواب پیام وصال ده |
|
گه بر زبان باد سلام وفا فرست |
|
|
خاقانی از تو دارد هردم هزار درد |
|
آخر از آن هزار یکی را دوا فرست |
|
|
باری گر اینهمه نکنی مردمی بکن |
|
از جای بردهای دل او باز جا فرست |
|