| | | | | | |
|
شد آبروی عاشقان از خوی آتشناک تو |
|
بنشین و بنشان باد خویش ای جان عاشق خاک تو |
|
|
بس کن ز شور انگیختن وز خون ناحق ریختن |
|
کز بس شکار آویختن فرسوده شد فتراک تو |
|
|
ای قدر ایمان کم شده زان زلف سر درهم شده |
|
وی قد خوبان خم شده پیش قد چالاک تو |
|
|
بردی دل من ناگهان کردی به زلف اندر نهان |
|
روزی نگفتی کای فلان اینک دل غمناک تو |
|
|
ای اسب هجر انگیخته نوشم به زهر آمیخته |
|
روزم به شب بگریخته زان غمزهی بیباک تو |
|
|
مرغان و ماهی در وطن آسودهاند الا که من |
|
بر من جهانی مرد و زن بخشودهاند الا که تو |
|
|
دل گم شد از من بیسبب برکن چراغ و دل طلب |
|
چون یافتی بگشای لب کاینک دل صد چاک تو |
|
|
دل خستگان را بیطلب تریاکها بخشی ز لب |
|
محروم چون ماند ای عجب خاقانی از تریاک تو |
|