| | | | | | |
|
یارب از عشق چه سرمستم و بیخویشتنم |
|
دست گیریدم تا دست به زلفش نزنم |
|
|
گر به میدان رود آن بت مگذارید دمی |
|
بو که هشیار شوم برگ نثاری بکنم |
|
|
نگذارم که جهانی به جمالش نگرند |
|
شوم از خون جگر پرده به پیشش بتنم |
|
|
یا مرا بر در میخانهی آن ماه برید |
|
که خمار من از آنجاست هم آنجا شکنم |
|
|
صورت من همه او شد صفت من همه او |
|
لاجرم کس من و ما نشنود اندر سخنم |
|
|
نزنم هیچ دری تام نگویند آن کیست |
|
چو بگویند مرا باید گفتن که منم |
|
|
نیم جان دارم و جان سایه ندارد به زمین |
|
من به جان میزیم و سایهی جان است تنم |
|
|
از ضعیفی که تنم هست نهان گشته چنانک |
|
سالها هست که در آرزوی خویشتنم |
|
|
گر مرا پرسی و چیزی به تو آواز دهد |
|
آن نه خاقانی باشد، که بود پیرهنم |
|