| | | | | | |
| ۴۷۲ |
احَمد الله علی معدلة السّلطان |
|
احمد شیخ اویس حسن ایلخانی[۱] |
۴۳۰ |
| |
خان بن خان و شهنشاه شهنشاه نژاد |
|
آن که می‌زیبد اگر جان جهانش خوانی |
|
| |
دیده نادیده باقبال تو ایمان آورد |
|
مرحبا ای بچنین لطف خدا ارزانی |
|
| |
ماه اگر بی تو برآید بدو نیمش بزنند |
|
دولت احمدی و معجزهٔ سبحانی[۲] |
|
| |
جلوهٔ بخت تو دل میبرد از شاه و گدا |
|
چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی |
|
| |
برشکن کاکل ترکانه که در طالع تست |
|
بخشش و کوشش خاقانی[۳] و چنگزخانی |
|
| |
گر چه دوریم بیاد تو قدح می‌گیریم |
|
بعد منزل نبود در سفر روحانی |
|
| |
از گل پارسیم غنچهٔ عیشی نشکفت |
|
حبّذا دجلهٔ بغداد و می ریحانی |
|
| |
سر عاشق که نه خاک در معشوق بود |
|
کی خلاصش بود از محنت سرگردانی |
|
| |
ای نسیم سحری خاک در یار بیار |
|
| |
که کند حافظ ازو دیدهٔ دل نورانی |
|
